ვარდისფერ ცაზე

ვარდისფერ ცაზე ცისარტყელა მთვარეს გადაწვდა და ოცნებებმაც გაარღვია სივრცე და განი ახლა იმედი რეალობას თითქოს შეერწყა და მიწამ მთვარეს შვიდივ ფერით გამოსდო მკლავი

იასამნებმა არ დამინდეს,უთქმელად გამცესს

მოგილოცავდი შენს დღეს(ალბათ,ბევრი ღიმილით) და გაჩუქებდი წითელ ვარდებს ისე,თამამად... ჩავიხუტებდი შენს სიცილებს,როცა იცინი(თ)

ო ენავ ჩემო

ო ენავ ჩემო ქვეყნის დიდებავ ქართველი ერის შენა ხარ ფესვი. შენ გიგალობდა ბევრი მგოსანი მინდა მოგიძღვნა მეც ჩემი ლექსი.

ფერეიდანსი

ფერეიდანში ცხოვრობს ქართველი მოშორებული მშობლიურ მიწას.

გლახის საფლავი

შავი ტიტები გარდი-გარდმოდ აყვავილდება, ლურჯი ვარდები ამოაპობს ჩემი გულის ქვას

ეს წელი...

დადგა ეს დღე და ახალს წამში უწოდეს ძველი... ზუსტად იგივე გახდა, ტრადიცია და წესი.. ფეიევერკის სროლა და ერთ ჭიქაზე თრობა.. შამპანიურის გახნსა და ბევრი წარსულის ტანჯვა... გეგმები უკვე ამ წლის, ხალხის ცუდიც და კარგიც,

როცა მოვკვდები...

მინდა სიკვდილმა მაინც მომხედოს და შემამჩნიო თუნდაც წუთებით, მე ცრემლს არ ვითხოვ, უბრალოდ გეტყვით საფლავს წარწერას ნუ გაუკეთებთ,

ამორძალები

ბრძოლის ველზე ფიცხი თვალებით შუბებს ფერავდნენ ამორძალები. ცხენს მრისხანებით შემომჯდარიყვნენ გულს ედებოდათ მწველი ალები.

ჩემს საფლავზე

ვიცი, რომ ჩემს საფლავზე აწი არვინ არ მოვა და ბალახი ეკლებით ხვალ სულ მალე ამოვა. ვიცი, რომ ჩემს საფლავზე სულ იქნება სიჩუმე, რადგან მე დიდი ხნის წინ კარი გამოვიხურე. ვიცი, რომ მე მოვკვდები მხოლოდ ჩემს მსგავს ამინდში, სიკვდილს მე კი არ ვეტყვი:"შენ

ქარმა ფოთლები შემომაყარა

სევდით შეპყრობილს,მწირსადა ეულს ქარმა ფოთლები შემომაყარა, მოვიდა ჩემთან უნაზეს ქროლვით მოვიდა ჩემთან და გამახარა.