იმ დღეს ^_^(დაიანას)

იმ დღეს, თურმე მე იმ ღამით, წამით პულსი ამიჩქარდა და როდესაც ამას მივხვდი, თითქოს ტყვია გამივარდა. ისევ რაღაც უჩვეულო შეგრძნებამ მე გვერდი გამკრა და გარკვეულ პერიოდში ეს შეგრძნება აღარ გაქრა. იმ დღეს, თურმე მე იმ ღამით, ვიღაცაზე ფიქრი მკლავდა, არ

მიმძიმს...

მიმძიმს... დღევანდელი დღე გუშინდელზე მეტად ცივია მიმძიმს... ცხოვრება მხრებზე გირებად ვფიქრობ... გულის სიღრმეში ბევრ რამეს ვნანობ და... მიმძიმს... ყოველი დილა თითქოს სასჯელია და ამ სასჯელით ცოდვებს ვისყიდი მიმძიმს...

დამშვიდობება

ნუთუ ამ ქვექნად ვინმე არსებობს, ვიღაც ისეთი, ვინაც მიტირებს, ნეტავ წასვლის წინ ხელს თუ ჩამკიდებს და მე, რომ წავალ ცხარედ იტირებს

ბრძოლა

ვცდილობ საგანზე დავწერო ლექსი კერძოდ კი ვიწყებ ისტორიაზე, მინდა მახსოვდეს ძველი ამბავი ამ ჩვენს მიწებში მტერთა ტრიალზე...

,, ჭიდილი,,

თითქოს სამყარო ამოსუნთქვას ვეღარ ახერხებს, თითქოს მარტის თვეს მოჰყოლია დიდი წუხილი თითქოს წუთები დედამიწას წლებით აბერებს, და დიდი ტალღა გვეჯახება ჭექა_ქუხილით.

მოკლედ გიჟზე ანუ ჩემზე

ჩემი, ჩემი მარტოობა არ არს ახალი. უგრძნობობავ, ამ ჩემს ლოდზე გთხოვ დამაკალი. თურმე მიდის ეს წუთები, ტვირთსაც ზიდავს ის, მარტოობას ვეხუტები, მიწას მიმაყრის. სანამ მე ცოცხლად შემრაცხავთ, მკითხეთ რას ვფიქრობ და მე ჩემს თავს თუ ოდესმე კიდევ დავინდობ.

დიდება უფალს.

დავსხდეთ გვერდიგვერდ ვისიყვარულოთ, არაფერს გვარგებს გადაკიდება ჩვენ გაგვიმარჯოს, ქვეყნად კი იყოს მარადიული, უფლის დიდება.

Zero

მას მერე, რაც ჩემგან გაქრი, გულში გრძნობა გახდა zero. გულში ალმა თქვა: "მე ჩავქრი, აღარასდროს ამამღერო". მას მერე, რაც კვლავ გაუყვა ჩემი ალი მთას და მდელოს, გრძნობას მან დანა გაუსვა, გაუტოლა კვლავაც zero-ს. რომანტიკოსს გამინათა სხვა გზა, დრო და სულ

სიზმარი

“მე მეშინია სიცოცხლევ შენი, ვერ მიპოვია მე თავი ჩემი და მირჩევნია ცხოვრებას ნაძრახს, ასე წავიდე ყოვლის უნახავ”

დაცინვა

თუ თვლი დაცინვა გააშკარავებს კაცად გხდის და მით უფრო ხალისობ აჰა დამცინე!!!