შეეხე ზეცას შენი ფიქრებით

ივსებიან ცარიელი ფურცლები, ცარიელი სიტყვებით, სიტყვებით რომლებიც მხოლოდ წერის დროს ჩანან, მაგრამ ხორცს ვერ ისხამენ, სანამ არ გაცხადდებიან სიზმრებივით, სანამ არ ახდებიან ოცნებებივით, სანამ არ დაიმარხებიან საქმეში

სიყვარული

1.სიყვარულია, როცა იცი რომ ისშენთვის სუნთქავს…სიყვარულია, როცა“მიყვარხარ”ათასჯერუთქვამს… სიყვარულია, როცაშენს თავსარავის ადარებს…სიყვარულია, შენს სახელს რომ გულითატარებს…სიყვარულია, როცასჭირდებასულ ცოტა სითბო… სიყვარულია, სითბოს მეტსრომარაფერს

ბედნიერება

და მაინც რა არის ბედნიერება? ყველა ადამიანი სხვადასხვანაირად აღწერს მას, ზოგიერთი საერთოდ ვერ ხსნის, რას განიცდის, როდესაც ის ბედნიერია. გამიგია, რომ ბედნიერების დროს ზოგიერთი ადამიანი თავს გრძნობს თითქოს მას გამაყუჩებელი გაუკეთეს და ერთი კონკრეტული

New Old Tbilisi

აქ, საგანგებოდ "ტფილისური სიყვარულის" წერისას, ჩემთვის დავსეირნობდი ტკბილ მხარეში, ძველი თბილისი მოვათვალიერე და ვფიქრობდი, თუ როგორ განახლდა და გადასხვაფერდა, როგორ შეიცვალა, აღარ ჰგავს ძველს და ახალს დაამსგავსეს. აქ კი ამ ფოტოკრებულს

ერთ მა ნე თი..

და ვინც გატყუებთ ანდაც გულს გტკენთ ანდაც გლანძღავენ, ხშირად აკოცეთ შუბლზე ხოლმე. არა სიყვარულისთვის. მხოლოდ იმიტომ რომ დარწმუნდეთ, სინდისის ძარღვი თუ უფეთქავთ სულ ოდნავ მაინც.

ჩემიდან ...შენამდე

ცხოვრებაზე ხელი რომ ჩავიქნიე , სწორედ მაშინ მოხვედი , შემოდგომაშეპარული თვალის ფერით და ოქტომბრის მზეზე უფრო თბილი ღიმილით. მოხვედი , ჩემი აცრემლებული სახე ცხელ ხელისგულებში მოიქციე და ჩამისახე იმედი , იმედი იმისა რომ ერთ გაღიმებას , ერთ ჩახუტებას

სულ სიყვარული , სულ სიყვარული.))

სინამდვილეში, სულ ეს არის. ხოლო რაც არის, სულში ფურთხია, სისხლში - შხამი, ლექსში - ტერცინა, ღვიძლში - ციროზი, გულში - ხინჯი, თვალში - ნაცარი. მე მოვდიოდი შენს ხელებთან, როცა გეძინა და, ჩემო სულო, შენს თითებში სახეს ვმალავდი, რომ მტკიოდა და... რომ

ყვითელი საღებავი...

ვინსენტ ვან გოგი ყვითელ საღებავს ჭამდა, რადგან ფიქრობდა, რომ ეს ფერი ბედნიერებას შეიტანდა მის სხეულში და იქიდან - სულში. ბევრი ადამიანი თვლიდა, რომ მხატვარი გიჟი და ჭკუასუსტი იყო - როგორ აბსურდულად ჟღერდა ის, რომ საღებავის ჭამა კორელაციაში მოდიოდა

უიმედობის ჟამს (2).

მე ემოცია ვარ. შეუმჩნეველი, ყველასგან მიტოვებული ემოცია, რომელიც როგორც ბაქტერია, ეძებს გზას, თავის გასავრცელებლად. მე ემოცია ვარ. საკუთარ თავში ჩაკეტილი ემოცია. მოდი, ერთი წამით, და დამიჯექი გვერდით. აღმოაჩენ, რომ გჭირდება სიყვარული, ჩემთან

უიმედობის ჟამს.

როცა ვიცი, რომ შეიძლება აღარ მიყვარდე, მე მეზიზღები. ეს დროის გარკვეული მონაკვეთია, შეიძლება იყოს შუაღამე. მეზიზღები ისე, როგორც შავი ჭირი, რომელიც არ იკურნება და გადასახლება მარტოობაში სულაც არ შველის. მეზიზღება მოგონებები და თავს ვარიდებ ნაცნობ