ჩვენი ამბავი (თავიX )

,ცხოვრებაში პირველად არ მაინტერესებს რას იტყვის ხალხი,უბრალოდ ვგრძნობ რომ ამდენი წლის შემდეგ ვარსებობ და თუ იმასაც მეტყვი რომ ასეთი დამოკიდებულების გამო,ერთ დღეს როცა შესაძლოა ეს ყველაფერი დასრულდეს,ნამდვილად ძალიან მეტკინება ,ვერ გეტყვი რომ

ჩვენი ამბავი (თავი IX)

თვალებში ვუყურებ და ამ ხნის განმავლობასი პირველად ვამჩვენ რომ ლურჯ უფრო სწორად ზღვისფერ თვალებში მწვანე ხაზები აქვს,რომლებიც ზღვასი სეჭრილ და შორს წასულ გემებს მაგონებდა..იღიმის,ლოყა ეჩხვლიტება და დარწმუნებული ვარპასუხი ძალიან კარგად იცის..

ჩვენი ამბავი (თავი VIII)

.ვერაფერს ვამბობ,ცოტახანს კიდევ მიყურებს და მანქანიდან გადადის....მისი გადასვლა და ჩემი ტირილი ერთი იყო...რაღაცა ამოუხსნელს ვგრძნობდი მის მიმართ ,რაღაცა სხვას...ვგრძნობდი საკუთარმა სიტყვებმა როგორ გამითხარა

ჩვენი ამბავი (თავი VII)

-მოიცა არ მითხრა რომ ეხლა შეამჩნიე როგორი სიმპათიური ვარ?! -მოკეტე რა .... -ღმერთო როგორი შეუაცხყოოფაა...არ შემიძლია-დემონსტრაციულად რამოდენიმე თითს საფეთქელზე იდებს -ყავას დალევ ?-მეკითხება დამშვიდებული ხმით -კიი ,ოღონდ უშაქრო -იმედია მადლობას

ჩვენი ამბავი (თავი VI)

როგორც იქნა მომზადება დავიწყეთ,რა თქმა უნდა ქეთიმ დრესკოდი დაგვიწესა და მოგვთხოვა კაბები ჩაგვეცა ნუ სხვა გზა არ მქონდა ამიტომ კარადიდან ერთადერთი კრემისფერი თხელი მუხლამდე კაბა ავარჩიე ,თმა გავისწორე,ფეხზე კი თეთრი all star-ები მოვირგე,ზემოდან კი

ჩვენი ამბავი (თავი V)

სადაც იყო ვიფეთქებდი,გუკა იყო,არის და იქნება თემა,რომელზეც ემოციების გარეშე ვერ ვილაპარაკებ ვერასოდეს,ვერც გავიხსენებ....კიდევ დიდხანს იყვნენ ბიჭები...ვლაპარაკობდით ვყვებოდით უცნობ ისტორიებს

ჩვენი ამბავი (თავი IV )

-აღარ მომისმენია მერე რა ილაპარაკეს,მაგრამ ამ მომენტში ცხოვრებში პირველად ვინანე რაღაც,ვინანე,რომ თავი ვერ მოვთოკე და ხელით შევეხე....მთელი საღამო გათიშული ვიყავი....

იყალთოელი ბიჭები ,,თავზარდამცემი ამბავი'' (ნაწილი 21)

თითქმის მთელი ღამე ,,საიდუმლო კუნძულის,, კითხულობდა ბიჭი და დაღლილმა გვიან დაიძინა. ახლა სიზმრებში არ მოასვენებს: ხან აუზარმაზარ გამოქვაბულში დადიოდა, ხან აღელვებულ ზღმაში დაცურავდა, ხალ ლიანებით დახლართულ გაუვალ ტყესი დაეხეტებოდა და, ბოლოს უცხო

ჩვენი ამბავი (თავი III)

კიდევ დიდხან დავრჩებოდით,რომ არა ჩემი მზერა,რომელიც ქეთიმ დაიჭირა და თქვა,რომ წასვლის დრო იყო...მთელი ამ ხნის განმავლობაში პირველად მივხვდი,რომ ანიმ და თამომ ძალიან

ჩვენი ამბავი (თავი II)

ახლა შემოდგომაა...ფოთოლცვენა უკვე დაიწყო.... მალე დედამიწას ფერდაკარგული და გახუნებული ფოთლები დაფარავს..ახლა ფანჯარასთან ვდგავარ და ვუყურებ როგორ იძარცვავს ხეები უკანასკნელ სამოსელს...