აფროდიტეს პირველი კანონი –7–

საღამო მშვიდობისა! ამონარიდის გაკეთება გამიჭირდა, რადგან დასასრულში ყველაფერი მნიშვნელოვანი და ძვირფასი იყო ჩემთვის... თუ რაა გამორჩეული და რა არამართებული, თავად განსაზღვრეთ.

აფროდიტეს პირველი კანონი –6–

–ჩვენ ვართ, ბებია, ჩვენ!–გასძახის მირიანი და ღობეს აღებს. მას უკან მეც მივყვები ელზასთან და სხვა სტუდენტებთან ერთად. –ეს ვინ ჩამოსულა! ჩემი მირიანი ჩამოსულა!–წივილ–კივილით იხუტებს გულში მოხუცი მირიანს. –ჩვენო?–ეშმაკური ღიმილით იცხადებს ქალი.–ეს რა

აფროდიტეს პირველი კანონი –5–

ბორჯომში ჯერ პლატოზე ავდივართ და იქიდან თოვლიან მთა–გორებს გადმოვყურებთ. თოვლის ქულები ზღვის ტალღებს ჰგავს, ოღონდ თეთრი ზღვის... თოვლიდან თავი ამოუყვიათ მწვანე წიწვებს. ჩემი თითოეული ნაბიჯი მირიანის ნაბიჯიცაა, რადგან ჩემთვის საინტერესო მოვლენა

აფროდიტეს პირველი კანონი –4–

''და იმ ღამით პირველად გამოვცადე უძილობა...,, ვწევარ და იმ უჯრას თვალს არ ვაცილებ, სადაც წერილები ინახება... ამ წერილების შინაარსი კი ჩემს გულშია ჩაბუდებული... მთვარეა ერთადერთი მოწმე ჩემი უსახელო გრძნობისა... მთვარე, რომელსაც კუდი ისე მოუქნევია,

აფროდიტეს პირველი კანონი –3–

ხელების ქნევით მივაბიჯებ დერეფანში და თან საკუთარ თავს ვლანძღავ. რატომ? რატომ მოვიქეცი ასე? როდიდან გავხდი ასეთი უგულო? თუმცა რა მიკვირს... საპირისპირო სქესის ყურადღებამ გამათამამამა და ცაში ამიყვანა, ოღონდ სამოთხის კი არა, ჯოჯოხეთის გზას

აფროდიტეს პირველი კანონი –2–

–დედი, მოხვედი?–საკეტის ჩხაკუნის ხმას იგებს თუ არა, გამომძახის დედაჩემი, ქალბატონი ნატალია მოდებაძე. –მოვედი!–მკვახედ ვპასუხობ და გასაღებს შუშის მაგიდაზე ვაგდებ. სავარძელში ჰაეროვნად ვეშვები და თითებზე იმ ბიჭებს ვთვლი, რომლებიც ერთ დროს მეტრფოდნენ

აფროდიტეს პირველი კანონი –1–

''ჭირვეული პატარძლის'' შემდეგ ახალი ისტორიით დაგიბრუნდით. ზღაპრული ელემენტებით გაჯერებული ამბავი, რომელიც თავიდან ბოლომდე ჩემს ფანტაზიაში შეითხზა.