შენ რას გრძნობ?!(8)
დილით მთლიანად დაბუჟებულმა გავიღვიძე, თავი წამოვწიე მაგრამ ისე მეტკინა ყველაფერი რომ მაშინვე ჩემს ადგილს დავუბრუნდი. დამიანეს გადავხედე, ჩემკენ იყო გადმობრუნებული და მისი დიდი ტორი მუცელზე მედო. მისკენ გადავბრუნდი და სახეზე თითებით ფერება დავუწყე,შენ რას გრძნობ?!(7)
-დარწმუნებული ხარ? -შენ ხარ? -მე კი. -მეც.-მის გამოწვდილ ხელს, ჩემი შევაგებე და სწრაფად გავიქეცით ბავშვებისკენ, ლუკა ეჭვის თვალით გვიყურებდა, მგონი ხვდებოდა ჩვენი აფორიაქების მიზეზს.შენ რას გრძნობ?!(5)
-გამარჯობა.-გავუღიმე და ადგილიდაან ავდექი.-მე ალექსანდრა ვარ. -ღმერთმა დაგლოცოს შვილო.-სახეზე ხელი ჩამომისვა და თვალცრემლიანმა გამიღიმა.-მე დამიანეს დედა ვარ, ნანა.-გადამეხვია, შემდეგ კი გამეცალა და დამიანესთან მივიდა.შენ რას გრძნობ?!(4)
-რა გინდა აქ? -შენ.-კატეგორიულად მითხრა. -თავი რამეს ჰოარ მიარტყი? შემეშვი.-გავკაპასდი. -ეესეიგი შეგეშვა?-უფრო მომიახლოვდა. -დიახ.-თვალებში მთელი რიგი გამბედაობის დახმარებით შევხედე.შენ რას გრძნობ?!(3)
-დღეს რაღაც ძაან სხვანაირი ხარ სანდრა, რამე ხდება?-ღიმილით მკითხა ლუკამ, თუმცა მე ჰო ვიცოდი ეს ღიმილი რო წარმოდგენებში ჩემს მოკვლას გულისხმობდა თუ ვეტყოდი რომ ვინმეს უნდა შევხვედროდი. -კლასელები უნდა ვნახო, დათა ჩამოვიდა და რამდენიმე უნდა წავიდეთ.შენ რას გრძნობ?!(2)
-პატარები ვიყავით 12 წლის იყო თვითონ ჩვენ 14. და ყავდა ისეთი ლამაზი იყო, ქუჩაში გულგრილს არავის ტოვებდა. 17 წლის იყო, ძალიან უყვარდათ მას და დამიანეს ერთმანეთი, განსაკუთრებული კავშირი ქონდათ, როგორც ლუკას და სანდრას. იმ წელს საშინელი ზამთარი მოვიდა,შენ რას გრძნობ?!(1)
-უნივერსიტეტის პირველი დღე ალბათ ყველასთვის, ძალიან ამაღელვებელია რადგან ეს იმის დასტურია რომ წლების მანძილზე ნათენები ღამეები უშედეგო არ ყოფილა. მიუხედავად მამაჩემის გავლენის მაინც ყველაფერს ჩემით მივაღწიე. 100% გრანტით ილიას უნივერსიტეტშიტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.