უსასრულობაში დაკარგული

უკიდეგანო ოკეანის კამკამა წყალი არხევდა მის სხეულს და ოქროსფერი სანაპიროსკენ მიაქანებდა. მას თვალები ჰქონდა დახუჭული და ფიქრობდა: ლურჯი სივრცე, ყვითელი ქვიშა, მზე, სითბო- ნუთუ ეს არის ბედნიერება? სულ ასე რომ ვიყო, ნეტავ ვიქნები ბედნიერი? ეკითხებოდა

დაკარგული წლები

2013 წლის პირველი დღის პირველ წუთებში მოევლინა ქვეყანას ახალი სიცოცხლე,ელენა ახვლედიანი.საცობში გაჭედილი 21 წლის მამაკაცი საჭეზე ხელებს ნერვიულად ათამაშებდა,გული სიხარულით უთრთოდა,რამდენიმე თვიანი ცდის შემდეგ პირველად შეეხებოდა ნანატრ შვილს,პირველად

ლექსი - "დაკარგული"

ადამიანს შეუძლია იყოს დაკარგული არა ფიზიკურად, არამედ სულიერადაც, როდესაც იგი კარგავს არსებობის მიზანს, ბედნიერების შეგრძნებას, ნდობას ვინმეს მიმართ და გრძნობს სევდას. დაკარგული,გამოუვალ მდგომარეობაში მყოფი ადამიანი,რომელიც ამ მდგომარეობიდან თავის

დაკარგული დრო !დასასრული!

რიტმულად ფეთქავდა ორი გული. სრულიად სხვანაირად. გაშეშებულ კატერინას დაუფიქრებლად სდიოდა ცრემლები, სხეული უთრთოდა. რაღაც სხვანაირად უცემდა გული, სისხლიც კი სულ სხვანაირად მოძრაობდა ძარღვებში.ყოველი უჯრედი ხარობდა.

დაკარგული წლები !4!

რაღაც სხვანაირად აფარხალებული გული ცირკის აკრობატივით ჰაერში მოფარფატე. მოულოდნელი სიხარული და ტვინში გაჟონილი მხოლოდ ერთი სიტყვა-"ცოცხალია".ახლად გამოჩეკილი რეალური იმედი,აღელვებულ ტალღებში სიყვარულით ჩაძრვის

დაკარგული წლები !3!

დრო. საათის სამი ისარი. წამებს გაყოლილი წუთები და საათები. მაგრამ ბოლოს ყველა საათი ფუჭდება, ყველა ბატარეა ჯდება, ის იცვლება მაგრამ არა გასული წამი, წარსული ის ერთადერია რასაც ვერ შვცვლით,ვერ შევეხებით. შესაბამისად ყველა წარსულს გაყოლილი გმირიც

დაკარგული წლები !2!

ყელში გაჩხერილი ბურთისაგან გათავისუფლება და თვალებში ჩამდგარი ცრემლების გადმოღვრა, ცრემლები, ეს ხომ ჩვენს სხეულშ გამეფებული სევდაა მარილიან სითხედ ქცეული რომელიც მუდან გარეთ გამოსვლას ლამობს. ებრძვის ორგანიზმს,

დაკარგული წლები

2013 წლის პირველი დღის პირველ წუთებში მოევლინა ქვეყანას ახალი სიცოცხლე ელენა ახვლედიანი.სქელ წიგნში სრულიად სუფთა გვერდი გამოჩნდა რომელზეც ახალი ისტორიის წერა იწყებოდა,ისტორიის რომელიც წინა გვერდებს ეყრდნობოდა და არც მისი გმირები ივიწყებდნენ თეთრ

დაკარგული თაობა ( დასასრული )

ადგა და წავიდა.. უსიტყვოდ წავიდა.. მზის ამოსვლამდე აივანზე ვიჯექი.. სალომეს მონაყოლზე ვფიქრობდი „სასიკვდილოდ არ დაუჭრიათ“ მუდმივად გონებაში მიბრუნავდა ეს ფრაზა.. დილას სახლიდან გამოვედი, მანქანა სამსახურში მყავდა დატოვებული, მოვაყვანინე და კახეთის

დაკარგული თაობა 3

ის ტიპები რომლებიც ოთახში შემომივარდნენ და გიორგის ესროლეს მთელი ძალით მეჯაჯგურებოდნენ , მერე სადღაც წამათრიეს.. განწირული ვკიოდი, გიორგის ვეძაახდი დახმარებისათვის, მაგრამ ის არ ჩანდა.. ექთანი შემოვარდა ოთახში და სინათლე