ყველაფერს აქვს დასასრული. (2თავი.)

ასე,იყო თუ ისე..დადიანს „რურუას გოგო“ ერქვა.მასთან მიახლოვებას ვერაინ ბედავდა,ვერც კაი ტიპი და ცუდი მითუმეტეს.იყო სიყვარული,გაბრაზება,წყენა,ბედნიერება,სიძულვილი.. მიუხედავად ყველაფრისა,მათ მაინც „ჩვენ“ ერქვათ. დღე არ გავიდოდა,ერთმანეთის გარეშე.

მომგებიანი ბილეთი (დასასრული)

-ესეიგი...-ლექსო რაღაცის თქმას აპირებს, თუმცა მირზა აწყვეტინებს: -ამის დრო არ არის! გასული ვიყავი, იმის შესამოწმებლად რომ საფრთხე არ გვემუქრებოდა, ხოდა გავიგე, რომ შავი ფურგონი დაინახეს ხალხმა, საახეები კი არ დაუნახავთ. ხოდა აქედან უნდა

წითელი ზღვა -4- {დასასრული}

''ზღვა ეხატა... განა ლურჯი? არა, არა! ეს წითელი ზღვა იყო! თამთიკესავით წითელი, მიუხედავად იმისა, რომ არ იცოდა ეს სიწითლე რას ნიშნავდა და რაში გამოიხატებოდა...''

ღირსების საფასური ( 15 ) დასასრული

_ რატომ ლიკა?_ ნაღვლიანი ხმით კითხა და თითები ნაზად შეუცურა კულულებში. _ არ ვიცი დემეტრე….არ ვიცი….ვერ გაგიმეტე….მერე ...მეც დავრეკე მასთან,როგორ და საიდან გავიგე მისი ნომერი არ ჩამეძიო და ...ცოტა უტაქტოდ და უხეშად გამომივიდა მაგრამ,დავმშვიდდი,თავს

მე, შენ და ჩვენი პატარა! [3]–[დასასრული]

ნუგო გაბრაზებული იჯდა, ხელები გადაჯვარედინებული ჰქონდა და დაბღვერილი სახით უყურებდა თეკოს. ბექა კი ნინას ზედაც არ უყურებდა. მისი დამოკიდებულება საშინლად მაბრაზებს. თითქოს არც აინტერესებს ის თუ რა ქნა ნინამ. დათი გაბრაზებული ავიდა მეორე სართულზე ისე

ყველაფერს აქვს დასასრული.

ლენეს,სახლის კარი ბრთხილად შევაღე.სამზარეულოში მაიკოს შევუარე,ვაკოცე და ელენეს ოთახისკენ წავედი.აივნის კარები ღია იყო,მეც აივნისკენ ავიღე გეზი,ყველა თავის ადგილზე დამხვდა მოკალათებული.გამწარებულნი,რაღაცას განიხილავდნენ,მალევე გავერკვიე განხილვის

ნოემბრის წვიმა (დასასრული)

ნიკოს სახლიდან სასოწარკვეთილი გამოქცეული პირდაპირ მამაჩემის სახლისკენ გავეშურე. ის იყო ერთადერთი, ვისაც ვადანაშაულებდი ამ სიტუაციაში.

პაციენტი [დასასრული]

_ გრძნობა არა, ნუკა. შენ მე გიყვარვარ _ უთხრა, ფრთხილად აკოცა თვალებში, მერე ლოყაზე, მერე ცრემლის გამო დასველებულ ადგილებზე დაუტოვა კოცნები და როცა გოგომ ყელზე ხელები მოხვია, მიხვდა რომ თვითონაც უყვარდა.

დედაჩემი წინააღმდეგია! დასასრული

-აუ, რა საყვარელი ხარ, - გაიცინა ტასომ და მოეხვია, - რა თქმა უნდა გაპატიებთ, ოღონდ ერთი პირობით. შენი ხაჭაპურები მომენტრა და უნდა გამიკეთო.. - სიცილით უთხრა და ჩაეხუტა. -ჩვენც მოვდვართ მოიცა.. - გამოვადნენ პატარები და მოეხვნენ. -გაბო, მოდი შენც. -

წერილები სიკვდილისგან – დასასრული

შავთმიანს ისევ გაეღიმა. ისეთი რაღაცეები უნდა გაეკეთებინა, რაც უკვე უხერხულში აგდებდა. ერთხანს კი გაიფიქრა, არაფერსაც არ გავაკეთებო, მაგრამ მალევე მიხვდა, რომ ეს უსამართლობა იქნებოდა, უსამართლობა კი ეზიზღებოდა. საბოლოოდ, იქვე გადაწყვიტა, რომ სეითს