მთა ,წვიმა და მოგონებები

მთაში ვარ,წვიმს მე კი იქით-აქეთ დავრბივარ..ვსველდები და მიხარია ბავშვივით მიხარია როგორც მაშინ ჩემს სახლში ,ჩემს ეზოში ,რომ დავრბოდი ხოლმე..ვიცინოდი.. ყოველთვის წვიმის დროს ასევიცოდი ხოლმე.

მე და ბაბუ

ერთი ბაბუ იყო, სახელად იურა, რომელიც ცალი თვალით კარგად ვერ ხედავდა. პატარა გოგონა, შვილიშვილი კი მას გამუდმებით ერთსა და იმავე კითხვას უსვამდა...

მეზობელი, ქმარი და საყვარელი (სრულად I)

"მეზობელი, ქმარი და საყვარელი " , სამი ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებული წყვილის ისტორია ,რომელიც აერთიანებს ბევრ ემოციას. თუ კითხვის გაგრძელებას გადაწყვეტთ იცოდეთ რომ ბევრჯერ გაიღიმებთ, მიუხედავად იმისა რომ კომიკური არ არის . ზოგჯერ სევდაც

და მაინც ქმედება განსაზღვრავს გრძნობებს და არა სიტყვები

ამბობენ ,,და მაინც ქმედება განსაზღვრავს გრძნობებს და არა სიტყვები'' რა თქმა უნდა ასეა. ჩემ საყვარელ ფრაზებს შორის ერთ-ერთი საყვარელია. აბა დაფიქრდით ვინმე გეუბნება რომ ენატრები თუმცა,არ გნახულობს. ვიღაც გეუბნება რომ უყვარხარ მაგრამ, ამის

შენ და მე, მე და შენ

ჭექაც შენ ხარ და ქუხილიც, მე მხოლოდ და მხოლოდ კავშირი ვარ, ნაგულისხმევი, შეცვლილი და შემაერთებელი. შენ გეზიზღები მე, რადგან მე გესიზმრები შენ, როგორც წინაპრებისა და პირადი გამოცდილების შექცევადობა.

და ამად ღირდა (სრულად)

არის წუთები ოდესაც ყველაფერი თავზე გექცევა, გინდა მიწა გასკდეს და შიგ ჩაგიტანოს, მაგრამ ეს სურვილი სურვილად რჩება, ისევე როგორც სხვა შენი ნატვრა რომელიც აქამდე გინატრია. ესე მოხდა ლიზას ცხოვრებაში, მაგრამ უკვე მეორედ..

პატარავ შენ ღირსი ხარ ბედნიერების (თავი 1 და 2)

პირველ რიგში გაგეცნობით მე სალომე მაისურაძე ვარ, 23 წლის, საშუალო სიმაღლის, მუქი ყავისფერი თმებით, შავი თვალებით. უნუვერსიტეტში მეორე საფეხურზე ვარ, მომავალში მინდა ბიზნესვუმენი გავხდე და ოჯახური საქმიანობა განვარგძო, მათ სასტუმროების დიდი ქსელი

და ისევ ვფიქრობ...

"ფიქრებში დასვრილს. გზა-კვალ აბნეულს,შენ მელანდები მთელი ცხოვრება.. მე კი არვიცი რამემართება! ფიქრები თავზე მეფანტებიან..მაგრამ მაინც ვცდი შენსკენ წამოსვლას.. შენს ნახვადა ღირს მთელი ცხოვრება.."

დაბადება და გარდაცვალება

ადამიანებმა არ იციან, რა არის სიკვდილი, არ იციან მისი მნიშვნელობა. სიკვდილი არ არის უბრალოდ ტრაგედია ან შვება, ის გაცილებით მეტია…

შეშლილი და მანიაკი (თავი მეორე)

თვალებს ვახელ და ყურებში საშინელ შუილს ვგრძნობ, ნელა ვიაზრებ და თვალს ვაჩვევ გარემოს.. თეთრი კედლები, წამლების სუნი და აპარატი გამაყრუებელი ხმა. რთული არ ყოფილა იმის მიხვედრა რატომ და როგორ მოვხვდი აქ. უფრო რთული უკანასკნელი საათები წინ მომხდარის