გიჟური დღეები - დ ა ს ა ს რ უ ლ ი !

რამდენჯერმე ძლიერად დავაბრახუნე კარებზე და სანდროს ჩაწყვეტილი ხმით დაძახებული „მოვდივარ“იც გავიგე. თმა აბურძგნულმა და სასმლის ბოთლით შეიარაღებულმა გამიღო კარი. თვალები ჭყიტა მე, რომ დამინახა. ახლა ისეთი საყვარელი იყო, ცოტა ხნის წინ გაჩენილი დარტყმის

ერთი ვარსკვლავი ცაზე (თავი 4)

დამმართა.კარში იოანე იდგა.უცებ ფოტო უჯრაში ჩავდე და მივხურე.გაბრიელი სწრაფად შებრუნდა.-იო!სად იყავი?!ამ დროს ქერა თმიანი და მოკლე კაბიანი არსება მოუახლოვდა და მხარზე შემოეხვია.

თუ ეს ჩემი უკანასკნელი დღეა, მე... (სრულად)

ეს არ არის ხუმრობა, ხუმრობისთვის დრო აღარ მრჩება. ხუთი საათი უკვე დავხარჯე, შვიდ საათს იმის ახსნას ვერ დავუთმობ,რა რატომ კეთდება. მე ამ შვიდ საათს ისე გამოვიყენებ,როგორც საჭიროდ ჩავთვლი და არანაირად

დამოკიდებულებიდან, დამოკიდებულებამდე (თავი5)

ყოველთვის მიკვირდა, როგორ ახერხებდნენ ადამიანები არ ეგრძნოთ მარტოსულობა, არ ყოფილიყვნენ მარტო, ჩემი ცხოვრება ისე გაილია, ბევრ ხალხში და მარტოსულად, თითქოს როცა მართლა გვერდით

ტირანის მახეში #8

- ჩემი ქმარი,ყველაზე სამართლიანი ადამიანია ამ ქვეყანაზე! თუმცა,თქვენ რა იცით...არაფერი...საერთოდ არაფერი.. სახეზე ხელებს იფარებს,მეც ფეხზე ვდგები და დაკითხვის ოთახისკენ მივემართები,ოთახის მოპირდაპირე მხარეს შევდივარ და შუშის მინას იქით მყოფ ბატონ

მე მიყვარს

მე მიყვარს შენი ფარული მზერის,შენს თვალთა ხედვის ნაპერწკლის სხივი...შენი ღიმილის და ჩემი მზერის აცეკვებული გულის რიტმები,შერწყმული ერთად ნაზი მუსიკის,გულის,ღიმილის და მზერის კონა...

თბილისელები ფერადდებიან [ნაწილი მეექვსე]

ეს იყო ყველაზე მოულოდნელი რამ ვაჩესთვის და საბასთვის. დაბნეულებს სახეზე მიმიკები გაშეშებოდათ.-ვერ ვიაზრებ.-აღმოხდა ქეთის.-რამდენიმე დღეში კუპერს გამოვიყვან.-გახარებული ლაპარაკობდა ნაო და ბარათს

მჭირდებითთთ..

მოკლედ გადმოვიდა კლასში ახალი მოსწავლე (ლიზი) და ნუუ ბესთს ვეძAხი და უკვე მეგობრობის ფიციც დავდეთ მაგრამ ერთი მოსწავლეა კლასში გოგო (ელენე) რომელიც ყველაფერს მართემვს პირველ დღეს ვთქვი რომ ჩემი

მე შენ მიყვარხარ !!!

მე შენ მიყვარხარ,როცა წვიმს, მაშინ,როცა წვეთები ალბობენ მიწას,და ირგვლივ ქარი გაავებული კარსა და ფანჯრებს ვერ უხსნის კრიჭას...მე შენ მიყვარხარ, როცა თოვს მაშინ,ირგვლივ იმდენი თეთრი ნისლია,

ეს მე ვარ, დედა! (სრულად)

ჩვენს მეზობლად ერთი ოჯახი ცხოვრობდა, საკმაოდ ზრდილობიანი, კეთილი, მეზობლების დამხმარე და საოცრად თბილი ცოლ-ქმარი ნამდვილი ბედნიერებით ეწეოდა ოჯახურ ცხოვრებას.მათ სამი შვილი ჰყავდათ, ორი ვაჟი და ერთი გოგონა.