სულ'ს'შვიდი ( თავი 1)

ექვსი განსხვავებული სახე და ისტორია. სულ შვიდნი ვართ, ცრურწმენების ნაკლებად მჯერა, მაგრამ ხომ ამბობენ კარგი ციფრია შვიდიო, ჰოდა დაიჯერეთ. დაწყება ყოველთვის რთულია, განსაკუთრებით მაშინ, როცა სინამდვილეში უკვე დიდიხნის დაწყებული ისტორიიდან

2017 წლის ბედნიერი დასაწყისი (თავი 1)

სულ რაღაც 5 წუთში 2017 წელიდადგებოდა მე და ჩემი ერთგული ძაღლი ქუჩაში მივსეირნობდით ძალიან სიჩუმე ჩამოწოლილიყო მხოლოდ სახლებიდან გამოსული ხმები არღვევდა სიჩუმეს ყველა თავის ოჯახთან ერთად ზეიმობდა ახალი წლის მოახლოებას აქაიქ “სალიუტების” (ქართულად

დაბრუნება (თავი 1)

-ვაა ნიკუშ გაიღვიძეე? -ვეუბნევი ჩემს ძმას და ლოყაზე ვკოცნი. ის საშინლად სიმპატიურია… ყოველთვის ვტრაბახობდი იმით რომ ის ჩემი ძმა იყო. ყველა გოგო აფანატებდა მასზე, ამას იმიტომ არ ვამბობ რომ ჩემი ძმაა. შავი თმები აქვს, მაგრამ ძირითადად სულ გადაპარსული,

ზღაპარი

თოვლის ფიფქები სამყაროს რომ თეთრად შემოსავს ჩვენ პირველები გავივლით და ზედ კვალს ვტოვებთ

სულის ტკივილი დამიტოვე მარია.მეორე ნაწილი თავი 6

-არ იზრდები,არ ბერდები,არ იცვლები და შენ წარმოიდგინე რომ გაიზარდო,რომ დაბერდე და რომ შეიცვალო ერთი წუთით ვერ აგიტან ჩემს გვერდით. -ჩემთვის ის წუთია ყველაზე ბედნიერი,როცა შენს სახეზე ვხედავ ღიმილს,გულიდან წამოსულ ღიმილს.

*სისხლიანი პაემანი* (დასასრული)

პედლებს მიაწვა და მთელი სისწრაფით გავარდა მთაწმინდისკენ. სახლის მიმართულებით ჩამწკრივებულ ლამპიონებს გახედა,სადაც მაღალი იარაღიანი ტიპები ამშვენებდნენ გვერდი-გვერდს,შესასვლელთან კიდევ ორი ახმახი იდგა,ლაპარაკობდნენ ერთმანეთში და რაღაცაზე

უნებლიე შეცდომა (18 თავი)

-აქ რა გინდათ ხალხო? -გაიგებ_თვალი ჩაუკრა ლილიამ და ხელი უბიძგა -აი თქვენი ნომერია წამოდით. -გიმენთ, რით შემიძლია დაგეხმაროთ?_ღიმილით მიმართა თანამშრომელმა სკამზე ჩამომჯდარ გოგის, რომელიც საბუთების ამოღებით იყო დაკავებული.

სხვისი შვილები (II)

უჩვეულოდ სასიამოვნო სუნმა გააღვიძა. თვალების გახელისთანავე დემეტრე დაინახა, რომელიც უშედეგოდ ცდილობდა გაჯიუტებული ალექსანდრე ანას სიახლოვიდან მოეშორებინა, ის კი გამწარებული მიბობღავდა საწოლის ბოლოდან ანასკენ და რამდენჯერაც მამა უკან დააბრუნებდა

არარსებულის არსებობა [ სრულად ]

-დაიკო გარეთ წვიმს -მითხრა პატარამ, მე უბრალოდ გავუღიმე და თავი დავუქნიე -იცი რა? შეგიძლია ფანჯრიდან გაიპარო -მითხრა მან რამაც ძალიან გამაკვირვა -გავიპარო? -კი გაიპარო, რომ გავალ კარი ჩაკეტე და მე დედას ვეტყვი, რომ ძალიან გეწყინა და დილამდე

გიჟური დღეები (თავი 18)

-დედას გეფიცები! -დავიწყე გაღეზიანებული ხმით. -პისტოლეტითაც, რომ დამემუქრო, მე ამას აღარ შევჭამ! სულ ფეხებზე რა მითხრა ექიმმა! - მე, რომ არ ვყოფილიყავი „მე“, ალბათ შემეშინდებოდა ამ ხმის და სავარაუდოდ სანდროსაც შეეშინდებოდა სანდრო, რომ არ იყოს.