სიგიჟის ზღვარზე(საცდელი თავი)

შეშინებული ვუყურებ ოთხ ამაზრზენ თეთრ კედელს ჩემ გარშემო. უკვე უსაშველო პანიკა მაქვს და ვხვდები, რომ ერთადერთი, რაც უნდა გავაკეთო აქედან გაქცევაა. -ალექსანდრა?! - მომმართავს ოთახის ცენტრში მჯდომი ექიმი,

ზღვარზე (თავი 4)

მისმენდა და რატომღაც ერთი სიტყვაც არ უთქვამს საპასუხოდ, ისე წამოდგა და წავიდა. გამიკვირდა, მაგრამ არ შევაჩერე, მიუხედავად გაჩენილი კითხვებისა... ბოლოს და ბოლოს, რა მნიშვნელობა ჰქონდა, რა იფიქრა, ან რა გადაწყვიტა, თუ მასთან ყოფნა არ მინდოდა და ასე

ზღვარზე (თავი3)

ლევანიც კარგა ხანს შორს იჭერდა ჩემგან თავს, მაგრამ მაინც პირველმა დათმო და გადმოდგა ჩემკენ პირველი ნაბიჯი... უკვე დაძინებას ვაპირებდი, ნატომ საძინებლის კარზე რომ მომიკაკუნა: - ლევანი მოვიდა, ნასვამია... ვუთხარი, რომ გეძინა, მაგრამ არ წავიდა, - ან

ზღვარზე (თავი2)

რომ ჩამოვიდა, მეგონა, იმ სახლში დარჩებოდა, ბებია-ბაბუასგან რომ გვერგო, მაგრამ ჩემთან ისურვა რამდენიმე დღის გატარება და უარი ვერ ვუთხარი. მის მზერაში რაღაც ისეთი დავაფიქსირე, რაც სხვა დროს არ შემიმჩნევია. დედაჩემს მხიარული და უდარდელი გამოხედვა არც

ზღვარზე (თავი1)

არ მიყვარს წარსულზე ფიქრი და ყოველთვის ვცდილობდი, გუშინდელი დღე აღარ გამეხსენებინა. სინდისის დამშვიდებას ყოველთვის საკუთარი შეცდომების გამართლებით და დანაშაულის სხვაზე გადაბრალებით ვცდილობდი. თუმცა, ესეც