ზღვის ქაფები

სახეზე გადასულ ზღვას ტალღებში მივყვებოდი. შენც მანდ იყავი, ოღონდ თეთრი ქაფების კაბა გეცვა. თითქოს მარადიული გვყოფდა და თითქოს რაღაც ახლანდელი გვაერთებდა. როგორც უყვარდა ზღვისპირა სანაპიროს შენი სხეულის ქვიშაში ცრეცა.

პატარა გოგონა ზღვის პირას მეშვიდე თავი და მერვე თავი . 7-8

-დაჯექი_უთხრა ბექამ და შემდეგ თვითონაც მათ გვერდით ჩამოჯდა -რა ხდება?_იკითხა ანამ -უნდა ვილაპარაკოთ-უპასუხა დამიანემ

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მეექვსე თავი)

ლანას მის ყოველ შეხებაზე გული ერეოდა,მთელი ძალით ცდილობდა,რომ წინააღმდეგობა გაეწია თუმცა ეს უკვე შეუძლებელი იყო,მთელი სხეული ტკიოდა და თავბრუ კიდევ უფრო ძლიერად ეხვეოდა.ხვდებოდა,რომ განწირული იყო.

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მეხუთე თავი)

დამიანე სუნთქვაშეკრული და გაშეშებული იყო,არ იცოდა რა გაეკეთებინა,გაოგნებული და დაბნეული იდგა,მხოლოდ ის მოახერხა,რომ ნელი ნაბიჯებით გასულიყო სტუდიის შესასვლელში,სადაც ანა და ლუკა ისხდნენ.

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მეოთხე თავი)

თითქოს დიდი ხნის უნახავი ყავდათ ერთმანეთი,თუმცა სინამდვილეში ასეც შეიძლება ითქვას.ერთმანეთი ხელახლა აღმოაჩინეს,ორივეს კი თვალწინ ისევ მზით განათებული სანაპირო და ორი ბავშვი

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მესამე თავი)

გოგონა უყვიროდა,რომ წასულიყო,მაგრამ კაცი არ მიდიოდა,მეტიც გოგონას მკლავზე ხელი მაგრად ჰქონდა მოჭერილი და მის გაშვებას არ აპირებდა.ლანა კი აცრემლებული ამაოდ ცდილობდა მისგან თავის დაღწევას.

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მეორე თავი)

-მეც კარგად.ანა,რაღაც უნდა გითხრა. -რამე მოხდა_შეშფოთდა ანა -ხო.არც კი ვიცი რას იტყვი -მაშინებ

პატარა გოგონა ზღვის პირას (პირველი თავი)

-ალექს_თქვა მშვიდად პოლიციელმა.უკან მოხედვაც არ დაჭირდა,რომ დამნაშავე ეცნო.კაცი რომელსაც უკვე მთელი წელია დასაჭერად დასდევდნენ. -იარაღი დააგდე ნიკა_უთხრა ალექსმა და იარაღ კიდევ უფრო მაგრად მიაბჯინა კისერზე.

მე, შენ და ზღვის ტალღები

მივდივარ, სიყვარულს კი არ აქვს საზღვრები. არა გამიჩნია, სისხლს დავლევ, გავთბები. გრძნობათა გემებმა აუშვეს აფრები, შავი ზღვის დინებას მე ჩუმად გავყვები. მივდივარ, ხმელეთი აღარ ჩანს არსად და შენ ხარ შავი ზღვის იდუმალ ფარდად. ვერსად ვერ გხედავ და

შენ ზღვის პირად

შენ ზღვის პირად რომ ცეკვავდი მაშინ, მე შორიდან გიყურებდი კრძალვით, ატმის ყვავილს გამსგავსებდი გაშლილს და ვტკბებოდი უსასრულო ვარდნით.