დაუსრულებელი ცხოვრება (თავი მე-12)

მადლობა როუზ გასანოვ, რომ მომეცი შანსი პირველად ცხოვრებაში გამეგო რას ნიშნავს, როცა გიყვარს. მადლობა, რომ ჩემს მიერ აღმართული კედლები დაანგრია და იმ კედლის მიღმა არსებულ “მე”-ს ისევ დაუბრუნე სიცოცხლე.

ფანჯრების მწმინდავი თავი.4

აბღავლებული ბავშვის ხმაზე, ნიკუშამ კიბეები სწრაფად აირბინა. შეშინებული ნენე გულწასული დედის სხეულს ეხუტებოდა და მოსთქვამდა. _ დედიკო, დე, ბაბუკოსავით ხარ, ადექი დედიკო რა _ ცრემლები ღაპაღუპით ეღვრებოდა ლიზას სახეს.

გიჟური დღეები (თავი 6)

-მშია! - სრულიად მოულოდნელად დავაბრეხვე და მათი გაოცებული მზერაც დავიმსახურე. - რა იყო, არ მიჭამია დღეს საერთოდ! - წარბები შევკარი. -აუ, რა საყვარელი ხარ ტო! - ხარხარით ჩამეხუტა ლუკა და ლოყაზე მაკოცა. - წამო ვჭამოთ! იცი რა მაგარ საჭმელს ამზადებს

ჭირვეულის მორჯულება (13 თავი)

გრძელი ნაწვავი წინ გადმოიგდო და ლუკამაც არ დააყოვნა, მარიამის ყელში დაიდო ბინა და საოცარი სიჩქარით გაემართა ტყისკენ, მარიამი გაოცებული იყო ისეთი სილამაზე დახვდა ტყეში, თოვაც დაიწყო და ბედნიერებისგან თვალები მიენაბა

დარჩი ჩემთან (3 თავი)

ხანდახან გვგონია, რომ ცხოვრება გვეთამაშება. ვერ ვხვდებით, თუ რატომ ხდება ასე და ამას, ჩვენს ბედს ვაბრალებთ. ზოგი თვლის, რომ ბედი თავად უნდა დაწერო. ჩემი აზრით, როგორც არ უნდა ვეცადოთ, ჩვენი ცხოვრება,

ბრუკლინელი ოთხეული 4 თავი

კოლინისთვის გავაკეთე სახე თითქოს ვნერვიულობდი და მეშინოდა , ამის გამო იცინოდა რონი . მან იცოდა რომ სინამდვილეში არ მეშინოდა და არც ვნერვიულობდა. მეთვითონაც მინდა რომ ვნერვიულობდე

გიჟური დღეები (თავი 5)

-ნეტა რამდენი ხანი მოვუნდებით მგზავრობას? - ჩემს გვერდით მჯდომ ნიკას ვეკითხები.-დაახლოებით ექსვი საათი. -მხრებს იჩეჩავს და სავარძელზე დებს თავს. -ექსვი საათი! - მის სიტყვებს ვიმეორებ და საპირისპირო მხარეს ვიხედები.

მაგალითად, როგორც მე (თავი I)

ან რომ მოძებნი დაუძახებ თუ რატო მიგყავარ-მოვიფიქრე, მაჩვენე ფოტო და ტანსაცმლით მოვძებნოთ სარეცხი ხო ექნებათ გაფენილი. - კორპუსებში დიდიხნის ბოდიალის შემდეგ ასეთი საოცარი იდეა მომივიდა

ბნელი ღამის მგზავრი(მეოთხე თავი)

მითხრა, და ხელი ნაზად გადამისვა ლოყაზე, მერე კი,იმ ჯადოსნური ღიმილით გამიღიმა, რომელიც ასე მაბნევს და სულს მიფორიაქებს.არც მას რჩება შეუმჩნეველი ჩემი აფორიაქება, მიახლოვდება იმდენად,რომ უკვე

ლიპტის რომანი [თავი პირველი]

დათო ყიფიანი ჩემს კლასში ორი წლის წინ გადმოვიდა. თავიდანვე უცნაურად იქცეოდა. ძმაკაცებს არ იჩენდა,არც სხვებთან ჰქონდა კონტაქტი. მხოლოდ მაშინ საუბრობდა,როცა მასწავლებელი რაიმეს შეეკითხებოდა.