ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 5)

- მე პიცა მინდა, „მარგარიტა“. - აბა ისე, ქალი შენ არ გეკარება და პიცა მაინც ჭამე „მარგარიტა“. - ენა გადმოვუტიტე. - უფროსოო, - შევარდა მამაჩემთან, - მე ვერ ავიტან ასეთ დამცირებას, მორჩა, მე ვწერ განცხადებას და სამსახურიდან უნდა გაუშვათ, ნინე.

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 4)

ცხოვრება ზოგჯერ მკაცრი და ზოგჯერ დაუნდობელია, ორი სიმართლიდან ვერ არჩევ ტყუილი რომელია... ან იქნებ ორი ტყუილია და ვერ არჩევ, რომელი უფრო ნაკლებად გატკენს გულს... იქნებ სიმართლესა და ტყუილს შორის დგახარ, იქნებ ერთი ტყუილია და მეორე სიმართლე? მაგრამ

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 3)

- ასე იცის სიყვარულმა... - ჩაეღიმა მართას. - ფიქრების ქარიშხალში გაგხვევს, ხან ზეცად აგიტაცებს, ხან კი მიწაზე დაგახეთქებს მტკივნეულად... და თუ დანარცხების შემდეგ, ისევ შეძლებს შენს ზეცად ატაცებას და მის მორევში სამუდამოდ ჩათრევას, მაშინ უნდა აჰყვე,

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 2)

ის მომიახლოვდა, მის სუნთქვას ვგრძნობდი, მისი მწველი მზერა თითქოს მილიმეტრებში ზომავდა ჩემს სახეს, ისევ ჩაეღიმა. მე კი ვგრძნობდი, თუ კიდევ იქნებოდა ჩემს გვერდით, სუნთქვა შემეკვრებოდა, ვერ გავუძლებდი „რკინის ლედობის“ თამაშს. - ხომ, იცი თვალები

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 1)

კაბინეტში, რომ შევედი ფანჯარა გამოვაღე და ჰაერის ღრმა ჩასუნთქვა დავიწყე, რომ ცოტა გონება მოსულიერებულიყო და ცივ ჰაერს გარკვეული მოგონებები გაეყინა. ამ მედიტაციაში ვიყავი, როდესაც კარზე კაკუნი გაისმა. - ღიაა, - დავიძახე ისე, რომ არ მოვბრუნებულვარ.

დღეს ისევ გავაღებ ფანჯარას..

დღეს ისევ გავაღებ ფანჯარას, ვგავარ ძველ, მორყეულ ანჯამას, მახვილს ჟანგიანს.. ზეცას დარდიანს

გარეთ ისევ წვიმს...

გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა, გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს, მე ვგრძნობ რომ მცივა, და მენატრები...

ისევ მიყვარხარ! (სრულად)

-მენატრება...- იქვე ჯირკზე ჩამოჯდა- მე შვილიკოს ვაბრალებ, ბოლოს და ბოლოს მამაა და ალბათ ამას ენატრება მერე მეც.. -ეგ შვილიკო მანდ რომაა, აი ზუსტად ეგ უკვე მტკიცებაა იმის, რომ სისულელის გამო აირიეთ. გარკვევა გჭირდებათ. სხვა არაფერი. ჩემი ტრისტანა და

დედა დაგვიჩოქეს ისევ

დედა დაგვიჩოქეს ისევ, მისი ტირილია გესმის? სამშობლო წაგვართვეს ბიჭებს,

ისევ და ისევ

ახლოდან არასდროს მინახავს ის, შორიდან ვუყურებდი ხოლმე და ვფიქრობდი. ლამაზი, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცის ქვეშ, მიწაზე ლუსმანივით ვიყავი დაჭედებული და ვუყურებდი მთვარეს...დრო ნელა გადიოდა,