მარტოობის გასაღები

ლექსის მთავარი სათქმელი არის შინაგანი მარტოობის, სევდის და საკუთარი თავის ძიების პროცესი, სადაც ადამიანი გადის სევდიან განცდებს, ფიქრებთან ბრძოლას, მაგრამ საბოლოოდ პოულობს ძალას საკუთარ თავში.

მარტოობის გასაღები

ლექსი სევდის და მარტოობის ღრმა განცდებს ასახავს, სადაც ავტორი ებრძვის საკუთარ ტკივილებს და ეძებს სიმშვიდეს. მისი გული სავსეა სიბნელით, თუმცა, იმედის ნაპერწკალი მაინც ცოცხლობს. ავტორი მიხვდა, რომ მხოლოდ საკუთარ თავს შეუძლია შეუნარჩუნოს ნუგეში და

მარტოობის შიში

ალბათ, მიტოვებაზე რთული, მიტოვების გადაწყვეტილების მიღებაა. იმის გაცნობიერება, რომ რაღაც მორჩა. დამთავრდა. კი არ დამთავრდა, შენ ამთავრებ და მხოლოდ შენსას კი არა, იმ ადამიანის ცხოვრებასაც ცვლი, აქამდე მუდამ გვერდით რომ გედგა.

დამღალეს გრძნობებმა მარტოობის

დამღალეს გრძნობებმა მარტოობის,უგზო-უკვალობა მებედება.კედლები, ფარდები, მანტოები,სისხლი და ძარღვების შედედება...შვიდასჯერ ჩამმწარდა პაემანი... შვიდასჯერ ვერდებით ავალ ღმერთთან...არასდროს, არასდროს დავენანე

მარტოობის ბილეთი

თურმე ავიღე, მე მარტოობის ეს უსასრულო, მწვანე ბილეთი, დაუსრულებელ, დიად მორევთან მე ამ სიკვდილის გზითღა მივედი. მე კვლავ ავიღე თურმე ღალატის ეს უდიდესი და გრძელი ჯაჭვი, ბრბოს "ერთგულების", ამ ხალხის გამო ისე გამაგრდა, რომ ვეღარც გავჭრი.

მარტოობის წყვდიადში

ქუჩა ცარიელი...კაცი მარტოსული...ლანდივით აყუდებულა ის საცოდავი,როგორც ლამპიონი,მაგრამ მის სულში სინათლე არასდროს იყო.მოჩვენებების გზაზე მისრიალებდა შავლაბადამოსხმული კაცი,რომელსაც თავზეც შავი შლიაპა ეხურა და ხელჯოხს ჯადოსნური კვერთხივით

მუდამ მარტოობის ქარი ქროდა

მუდამ მარტოობის ქარი ქროდა, როცა დეპრესიას ვახველებდი, როცა დალხენილი დილა მქონდა, მაშინ მრავლდებოდნენ მნახველები.

მარტოობის სურნელი

და მაინც რა სუნი აქვს ამისთანა რომ ჩემი სხეული მისკენ მიილტვის, თითქოს ყველა არომატულ სუნზე მეტად მიზიდავს და თანდათან თავბრუს მახვევს, მხვევს მარტოობა თავის მარწუხებს და ცდილობს რომ აღარ გამიშვას, რაც ყველაზე საოცრება არც

მუდამ მარტოობის ქარი ქროდა

ყველა ნაბიჯს უნდა გამოცნობა, ზოგჯერ სხვა ხეა და სხვა ნაყოფი, ისე გამომგლიჯეთ ყველა გრძნობა, როგორ დამრჩებოდა გასაყოფი.

კვლავ მარტოობის გზაზე მივდივარ

კვლავ მარტოობის გზაზე მივდივარ უშენოდ გასულ წამს მივტირივარ დამტოვე მარტო კვლავ შუა გზაზე შენ მენატრები,ვერ ვფიქრობ სხვაზე... ვეღარ ვგრძნობ დღესაც,უკვე დაღამულს ვერ ვმალავ გრძნობებს გულში დაფარულს