მარტო

ბევრს დავდიოდი ცხოვრების გზაზე,ბედნიერების ძებნაში ვიყავ,არ მიცხოვრია აწმყოთი არა,სულ მომავალის ჭვრეტაში ვიყავ.ფიქრები ჩემი ნაწილი იყო,მხოლოდ ოცნებით ვცხოვრობდი ქვეყნად,სულ, მუდამ ბრძოლა მიწევდა იმის,რომ შემეცვალა ჩემი ცხოვრება.

მარტო არა ხარ

როდესაც იგრძნო, რომ ის გშორდება, უტოლმეგობროდ მალე გაგრიყავს, ნუ დაივიწყებ იმ მწუხარე დროს, რომ მარტო არ ხარ, რომ სხვა ღმერთიც გყავს. ნუ დაენდობი შენს ყალბ მეგობარს, თავისუფლება ვინ დაიმონა?

მარტო სული...

მე დავიბადე მარტოობისთვის, რომ მარტოობა არ იყოს მარტო. ........... დამტოვე ამ უცხო, ბოდვიან ქალაქში, შენზე მოჯაჭვული გრძნობების ხუნდებით და ბევრჯერ გარეცხილ ფერად ნაჭერივით, ვგრძნობ, რომ ვიცრიცები, საოცრად ვხუნდები...

მარტო ბედთან

დაუდევრად მიჩქარდება გულისცემა, ყველა კუნთი მტკივნეულად მეკუმშება, სუნთქვა ყოველ წუთას უფრო რთული ხდება, ბახ...ბახ...ბახ...ტვინი მოკვლით მემუქრება!... ირგვლივ არავისი ხმა არ მეყურება... ხალხნო!სულიერნო! ნუთუ,მოჰკვდით ყველა, მე რად დამტოვეთ ბედის

სულ მარტო..(2)

ისტორია ერთ მარტოსულ გოგონაზე.. აბაზანიდან გამოვდივარ და პირსახოც მოხვეული პირდაპირ სამზარეულოში გავდივარ. წვენს ვსვავ როცა კარზე ზარი ისმის. ნეტა ვინა?! (ნეტა თქვენ რა იცით რო გეკითხებით) კარებთან მივდივარ და ვაღებ. დემეტრე. ამას აქ რა ჯანდაბა უნდა

სულ მარტო.. (1)

არ ვიცი როგორ დავიწყო ჩემი ისტორია. ალბად ჯობია რომ ჯერ გაგეცნოთ. 1998 წლის 17 ივნისს დავიბადე, ქალაქ ბორჯომში. მარიტა ვანიშვილი ვარ. ბორჯომი პატარა მყუდრო და ლამაზი ქალაქია, ბევრი ხალხი არ ცხოვრობს მაგრამ ვინც ცხოვრობს საკმაოდ ჭორიკანა. ლამაზი ვარ

მარტო სექსისთვის გინდოდი?! (1 ნაწილი)

ამ სიტყვას არ ხმარობდ მარიამი რატომღაც მაგრამ როდესაც ბიჭმა ეს სიტყვები მოისმინა უფრო დიდი მონდომებით დააცხრა ტუჩებზე, ვნება მოაწვა გაცეცხლდა, მიხვდა მარიამი როგორ ესიამოვნა ბიჭს ეს სიტყვები და უფრო მეტი მონდომებით შეუდგა დასახული მიზნის ასრულებას.

ნუთუ,კვლავ მარტო დაეხეტები?

ზიხარ გრძელ სკამზე,უყურებ ზეცას, შიშველ ცას ხედავ და კვლავ იღიმი. ვინ გახსენდება?ვინ გიყვარდება?- მითხარი მიდი,ბაგე გახსენი. ნუთუ,კვლავ მარტო დაეხეტები? კვლავ მაწანწალა,დაგარქვა ხალხმა?

ზედმეტმა მორჩილებამ მარტო დამტოვა ცხოვრებაში – არც შეყვარებული

უკვე 30 წლის ვარ და სიცოცხლე მომბეზრდა – არაფერი საინტერესო და სასიხარულო არ ხდება ჩემს ცხოვრებაში. ვიცი, რომ ცოდვას ვამბობ, მაგრამ, ასეა. ყელში ამომივიდა ერთი და იგივე, სულ დათმობა, სულ უკან დახევა და ჩრდილში დგომა.

როდესაც მარტო რჩები (7)

ვიდექი მაგრამ ჩემთვის ყურადღება არ მოუქცევია, არც ვამტყუნებ შეუძლებელია ასეთ დროს სხვა რამეზე ფიქრი. მოსაცდელ დერეფანში, ლიკა კრესლოში ზის და ნერვიულობისგან ფრჩხილებს იჭამს, ნია იქეთ-აქეთ დადის და გამუდმებით ქვემოდ