სულ მე’ფერები (|ნაწილი)

დროის შეგრძნება მქონდა დაკარგული ავტობუსიდან რომ ჩამოვედი ნახევრად მძინარე და სახლისკენ დავიძარი.თავს იმდენად დაღლილად ვგრძნობდი არაფრის ძალა აღარ მქონდა,როგორც ყოველთვის

მე,ბედნიერი და უბედური

ერთმანეთს თავაზიანად და უცხოდ გავუღიმებთ, თითქოს ის ტკივილი და მოგონებები,რაც ერთმანეთს დავუტოვეთ საკმაოდ ღრმად დავმარხეთ, მაგრამ მაინც ვერ დავივიწყეთ. გავიხსენებთ თუ როგორი პატარები, გულუბრყვილოები და სულელები ვიყავით. მე ყურში შენი ხმა უცხოდ

მე და შენ

მე და შენ ჩემო ყორანო გვქონდა ლამაზი ზღაპარი და სახლიც გვქონდა ყორანო, დარდიც, ამ სახლის სადარი....

მე ძველმოდური ვარ

მე ძველმოდური ვარ. მე ქალი ვარ ესეიგი მე უფრო სუსტი ვარ.

მე ვარ სიცოცხლე ( სრულად )

- რა იქნებოდა ადამიანებს საკუთარი თავის იმდენად სწამდეთ, რომ მუდმივად ზეცაში არ უწევდეთ ყურება არარსებული არსების წყალობის მოლოდინში, რა იქნებოდა ასე ღრმად რომ არ ჰქონდეს მათ არსებაში ფესვი გადგმული სამყაროსავით უძველეს შიშს და უიმედობას...

მე პოეზია არ მინდა მერქვას

მე პოეზია არ მინდა მერქვას ამბიცია მაქვს წერის მაღალი, სანთელი კალამს მადლიერ ერწყმის ვგონებ, მრავლად მაქვს გზები სავალი

მე ვარ ფარვანა

“ აიძულე საკუთარი თავი იარო წინ, ამას არავინ გააკეთებს შენს ნაცვლად. " ფარვანა, ფარვანა!! მომესმოდა ყრუდ ქუჩის ბოლოდან ძახილი, მაშინვე გავიქეცი ოთახიდან, ვიცოდი ეს არ იყო კარგის მომანიშნებელი და ვცდილობდი სწრაფად გავქცეულიყავი რომ არ დამეგვიანა.

მე ისინი დავინახე

ისტორია ეხება ერთ ბიჭუნას, რომელსაც უნდა მეგობრების შეშინება, მიტოვებულ სახლში, თავისივე გამოგონილი ისტორიებით.

მე ვტკენ

მე ჩემს თავს ვტკენ, ვერ ვიტან, მძულს, თითქოს და მინდა რომ გაქრეს სულ... მე ჩემს თავს ვტკენ, იარებს ვძენ, მინდა რომ გრძნობებს ფარავდეს ეს...

რაც მე მაშინებს..

დამალულია სიყვარული რითაც მიყვარდი, დამალულია.. ის ცრემლებიც, თვალებს არ ცვივა, თითქოს ვიცინი, მიხარია და უცებ მტკივა, მაგრამ უფლებაც არ მივეცი თვალთ რომ ეწვიმათ..