მე პოეზია არ მინდა მერქვას

მე პოეზია არ მინდა მერქვას ამბიცია მაქვს წერის მაღალი, სანთელი კალამს მადლიერ ერწყმის ვგონებ, მრავლად მაქვს გზები სავალი

მე ვარ ფარვანა

“ აიძულე საკუთარი თავი იარო წინ, ამას არავინ გააკეთებს შენს ნაცვლად. " ფარვანა, ფარვანა!! მომესმოდა ყრუდ ქუჩის ბოლოდან ძახილი, მაშინვე გავიქეცი ოთახიდან, ვიცოდი ეს არ იყო კარგის მომანიშნებელი და ვცდილობდი სწრაფად გავქცეულიყავი რომ არ დამეგვიანა.

მე ისინი დავინახე

ისტორია ეხება ერთ ბიჭუნას, რომელსაც უნდა მეგობრების შეშინება, მიტოვებულ სახლში, თავისივე გამოგონილი ისტორიებით.

მე ვტკენ

მე ჩემს თავს ვტკენ, ვერ ვიტან, მძულს, თითქოს და მინდა რომ გაქრეს სულ... მე ჩემს თავს ვტკენ, იარებს ვძენ, მინდა რომ გრძნობებს ფარავდეს ეს...

რაც მე მაშინებს..

დამალულია სიყვარული რითაც მიყვარდი, დამალულია.. ის ცრემლებიც, თვალებს არ ცვივა, თითქოს ვიცინი, მიხარია და უცებ მტკივა, მაგრამ უფლებაც არ მივეცი თვალთ რომ ეწვიმათ..

ცხოვრება აჭარაში (მე-3 თავი)

ვიცი, ბები, ვიცი. აბა არ ვიცი? შენ თუ იცი, მე რომ შენით წელში ისე ვიმართება, სხვა ვერავინ რომ ვერ იქნება, დედი - კალთაში ჩადებულ თავზე ეფერებოდა თითქოს ისევ პატარა ზურიკოს, ასე რომ ეიმედებოდა და გულის გამხმარ მიწაზე ის იები ამოჰყავდა, ბავშვობის მერე

ცხოვრება აჭარაში (მე-2 თავი)

რადგან ამ სამაყროში ერთადერთი ქალია, რომელმაც შეძლო და ის ბალანსი შეექმნა, რომელიც ვერცერთ კაცს ვერ გამოუვიდა.

მე და თბილისი

ქალაქი, რომელიც ყველაზე ძლიერ გიყვარს და რომელსაც ყველაზე შორს გინდა გაექცე.

მე - ორი [ სრულად ]

- უამრავ ფოტოს გადაგიღებ! - არ მინდა! - მე მაინც გაგაგიღებ! - არ მინდა-მეთქი, ღლაპო! - მაინც ვერ გამექცევი შენი ბებერი ძვლებით, დეი! - ნიკოლოზ! - ნიკელოზ!

მე სიყვარულმა...

მე სიყვარულმა მიმატოვა და შენც წახვედი, აღარც ეს გრძნობა დამრჩენია, შენგან რომ იყო, სიჩუმის გარდა ახლა უკვე სხვა აღარ მესმის, თითქოს მოკალი ყველაფერი რაც ჩემში იყო...