.:4Love.Ge:.

იმ მომენტში მხოლოდ სიცარიელეს ვხედავდი.
-ეს თვალები ბევრს ვერაფერს გეტყვის ამიტომ ტყუილად.-ესეც შეამჩნია.აღარ გავოცებულვარ,მან თითქმის ყველა ჩემი მოქმედების პასუხი იცის.
-ცდები,თვალები ბევრს ამბობს.-შევეწინააღმდეგე.
-ამიტომაც არ უნდა დაუჯერო მათ.

მე ახლა შენგან სიძულვილს ვსწავლობ
როცა სიყვარულს ვსწავლობდი ადრე...

- გამიშვი. – საშინლად გავწითლდი, რომ გავიაზრე მასზე ვიყავი მიკრული, პირდაპირი მნიშვნელობით მიწებებული.
– ესეც შენი ბრალია… რას ფიქრობდი რომ მიმათრევდი ქვემოთ?
– ბევრს არაფერს, – თავი გააქნია.

დროის შეგრძნება მქონდა დაკარგული ავტობუსიდან რომ ჩამოვედი ნახევრად მძინარე და სახლისკენ დავიძარი.თავს იმდენად დაღლილად ვგრძნობდი არაფრის ძალა აღარ მქონდა,როგორც ყოველთვის

ერთმანეთს თავაზიანად და უცხოდ გავუღიმებთ, თითქოს ის ტკივილი და მოგონებები,რაც ერთმანეთს დავუტოვეთ საკმაოდ ღრმად დავმარხეთ, მაგრამ მაინც ვერ დავივიწყეთ. გავიხსენებთ თუ როგორი პატარები, გულუბრყვილოები და სულელები ვიყავით. მე ყურში შენი ხმა უცხოდ მომხვდება,შენ კი ალბათ გაიფიქრებ თუ როგორ შევცვლივარ.

მე და შენ ჩემო ყორანო
გვქონდა ლამაზი ზღაპარი
და სახლიც გვქონდა ყორანო,
დარდიც, ამ სახლის სადარი....

მე ძველმოდური ვარ.
მე ქალი ვარ ესეიგი მე უფრო სუსტი ვარ.

- რა იქნებოდა ადამიანებს საკუთარი თავის იმდენად სწამდეთ, რომ მუდმივად ზეცაში არ უწევდეთ ყურება არარსებული არსების წყალობის მოლოდინში, რა იქნებოდა ასე ღრმად რომ არ ჰქონდეს მათ არსებაში ფესვი გადგმული სამყაროსავით უძველეს შიშს და უიმედობას...

მე პოეზია არ მინდა მერქვას
ამბიცია მაქვს წერის მაღალი,
სანთელი კალამს მადლიერ ერწყმის
ვგონებ, მრავლად მაქვს გზები სავალი

“ აიძულე საკუთარი თავი იარო წინ, ამას არავინ გააკეთებს შენს ნაცვლად. "
ფარვანა, ფარვანა!! მომესმოდა ყრუდ ქუჩის ბოლოდან ძახილი, მაშინვე გავიქეცი ოთახიდან, ვიცოდი ეს არ იყო კარგის მომანიშნებელი და ვცდილობდი სწრაფად გავქცეულიყავი რომ არ დამეგვიანა.

ისტორია ეხება ერთ ბიჭუნას, რომელსაც უნდა მეგობრების შეშინება, მიტოვებულ სახლში, თავისივე გამოგონილი ისტორიებით.

მე ჩემს თავს ვტკენ,
ვერ ვიტან,
მძულს,
თითქოს და მინდა რომ გაქრეს სულ...
მე ჩემს თავს ვტკენ,
იარებს ვძენ,
მინდა რომ გრძნობებს ფარავდეს ეს...

დამალულია სიყვარული რითაც მიყვარდი,
დამალულია.. ის ცრემლებიც, თვალებს არ ცვივა,
თითქოს ვიცინი, მიხარია და უცებ მტკივა,
მაგრამ უფლებაც არ მივეცი თვალთ რომ ეწვიმათ..

ვიცი, ბები, ვიცი. აბა არ ვიცი? შენ თუ იცი, მე რომ შენით წელში ისე ვიმართება, სხვა ვერავინ რომ ვერ იქნება, დედი - კალთაში ჩადებულ თავზე ეფერებოდა თითქოს ისევ პატარა ზურიკოს, ასე რომ ეიმედებოდა და გულის გამხმარ მიწაზე ის იები ამოჰყავდა, ბავშვობის მერე რომ, არ უგრძვნია და გახარებულა.

რადგან ამ სამაყროში ერთადერთი ქალია, რომელმაც შეძლო და ის ბალანსი შეექმნა, რომელიც ვერცერთ კაცს ვერ გამოუვიდა.