მომკიდე ხელი - თავი მეცამეტე

რამდენიმე წუთში მეც დავტოვე კლასი და გასაღებით ხელში სამასწავლებლოსაკენ გავემართე. კლასიდან გამოსულს საკმაოდ არასასიამოვნო სპექტაკლი დამხვდა დერეფანში. -ვაიმე!- შევძახე, ზურგჩანთა სწრაფად მოვისროლე დერეფ- ნის კუთხეში და ძირს მწოლიარე კლასელისაკენ

...შენ მაიძულე მეცხოვრა... (მეცამეტე თავი)

იმ შეხვედრის შემდეგ სხვანაირი დამოკიდებულება ჩამომიყალიბდა. თითქოს, უფრო ჩემიანი გახდა. მისი ქმედებები, რომ მახსენდებოდა სითბო მეღვრებოდა გული. ახლა მის მოწერას აღარ ველოდი და მეც ვწერდი პირველი, როცა დრო გამომიჩნდებოდა.

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეცამეტე თავი)

რამდენიმე საათი, ქოლგით ხელში, უშედეგოდ დავეძებდი მატილდას პარიზში - სიყვარულის ქალაქში, სადაც შეყვარებულებს არასდროს უნდა ეკარგებოდეთ ერთმანეთი. მაგრამ მე და მატილდა, ხომ, შეყვარებულები არ ვიყავით, არასდროს ვყოფილვართ და ვერც გავხდებოდით. აკრძალულ

ანუკი. გაგრძელება (თავი მეცამეტე)

მე არ.. ვარ მზად არანაირი ოჯახისთვის და მით უმეტეს ბავშვისთვის. მე ვერ ვიქნები კარგი დედა და ცოლი. ამიტო ამას ან ეხლავე შეეგუები, ან თუ გინდა დავშორდეთ. მერე გვიანი რომ არ იყოს.

თუ გაიმარჯვებ! (თავი მეცამეტე)

-აი მესმის...მიმზიდველიც ყოფილხარ ,მომაბეზრებელთან ერთად. წამოიყვირა ჯეისონმა სიცილით,რაზეც გაფითრებულმა ავხედე. -გაგიჟდი??? ნუ მიყურებბ!!

პატარა გოგონა ზღვის პირას (მეცამეტე თავი)

რა მოხდებოდა?იმაზეც დარდობდა,რომ ახლა დამიანე გვანცასთან იყო და ის ქალი გონებას აურევდა მის ძმას,ყველაზე მეტად კი ის აშინებდა,რომ თუ დამიანე გაიგებდა სიმართლეს სამუდამოდ დაკარგავდა ძმას ამაზე ფიქრებით იტანჯებოდა ანა მაგრამ ახლა თავს აჯერებდა,რომ ასე

ცრემლების პრინცესა (მეცამეტე თავი)

გვერდიგვერდ იწვნენ, მაგრამ ფიქრებით ორივე სხვაგან იყო. თათია მიზეზს ეძებდა გუგას ამ მდგომარეობაში ყოფნის. გუგა კი... გუგა სრულ გაუგებრობაში იყო. გამოსავალს ვერ ხედავდა. ვერ წარმოედგინა თათიას გარეშე არსებობა. ვერ წარმოედგინა მის გარეშე სუნთქვა.

აბლაბუდა (მეცამეტე თავი)

- მიუხედავად იმისა, რომ მიმოწერას ვაგრძელებდით, შეხვედრას აღარ ცდილობდა, თითქოს დრო მომცა სიტუაციის გასაანალიზებლად. მიმოწერაც შეამცირა, ზოგჯერ რამდენიმე დღეც იკარგებოდა, შემდეგ ისევ გამოჩნდებოდა და ისე აახლებდა დიალოგს, თითქოს არც არაფერი მომხდარა.

უნებლიე მოწმე (თავი მეცამეტე)

-ხმა ამოიღე,ლაზარე ნუ მაგიჟებ -უფრო სწორად შენ გარდა არავინ გადარჩენილა-უთხრა და თავი ჩარგო -მეხუმრები ალბათ-ზღვას ისევ თვალი მოავლო და ცრემლს გადმოსვლის საშუალება არ მისცა-ვერ იქნება სიმართლე. ისინი ცოცხლები არიან-დაიყვირა და წამოხტა. გაიქცა თითქოს

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეცამეტე)

დილა კარგად დაიწყო ჩვენი გუგულებისთვის. როგორც კი გაიღვიძეს მაშინვე ერთმანეთს გადახედეს. ანის შერცხვა და საბანში ჩაიმალა-ოხ შერხვა გოგოს-თქვა სიცილით დემემ და ანის ამოაყოფინა თავი-ეგ ლოყების სიწითლე