მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...5...

-არ იტირო,მე არაფერს გთხოვ ერთის გარდა. გთხოვ მეგობრობით დავიწყოთ,თუ მეტყვი რომ ვერ შემეწყე,არ მოგწონვარ,გეზიზღები მე წავალ,არც დაგემშვიდობები ისე,წავალ თუ მეტყვი,ოღონდ პირველად თვალებმა უნდა მითხრან,მერე შენ,თუ ასე მოხდა ისე გავქრები როგორც გავჩნდი

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...4...

აუუუუ ფარდააააა-დილით,თვალებ გაუხელად გაჰკიოდა ნინი -ტყუილად იტკენ ყელს,უკვე გღვიძავს და ფარდა თავისით არ გადაიწევა,სანამ დაიძინებდი მანამდე უნდა გადაგეწია,მე რომ მეტლიკინებოდი- ირონიულად ჩაილაპარამა ქეთამ და სააბაზანოში გალასლასდა,არასოდეს უჭირდა

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...3...

-სალამი ბიჭეეებს-მხიარული გაღიმებული სახით წევს სკამს და კი არ ჯდება, ეხეთქება.ღიმილითვე ათვალიერებს ბიჭებსაც,ისინი კი ჯერ გაკვირვებულები უყურებენ,მერე ეღიმებათ,თოკო კი გაფართოებული თვალებით უყურებს -ლევანის და ლუკაზე მსმენია,როგორ ხართ? აი შენ კი

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...2...

-რა აზრის ხარ პირდაპირ მითხარი- მისვლისთანავე კითხა ნინიმ -დაინახე არა? ისე მიყურებდა რომ თითქოს რამე დავაშავე, არადა პირველად დავინახე. -სამაგიეროდ მისთვის არ ყოფილა პირველი-აღელვებით უთხრა ნინიმ -რა? ნინი რამე ხდება და არ ვიცი?-ცალი წარბი აუწია

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?!

-მომისმინე გონებასუსტო! როცა მოგესურვება მაშინ ვერ დამირეკავ და ვერ მომიშლი ნერვებს გასაგებია? კეთილი ინებე და აღარ დარეკო!- ერთი ამოსუნთქვით მიაყარა - რატომ ჩემი ხმა არ გსიამოვნებს? დღეს ძალიან ლამაზი იყავი იციი??- ქეთა გაშრა მაგრამ მაინც არ დათმო

მე ვიპოვე შენში ბედნიერება

თბილისი. დედაქალაქი. უცნაური და ტკივილით სავსე ქალაქია. ზუსტადაც რომ ყველა*ფერის. ჭრელი და მრავალ*ფერი. რამდენი სისხლი დაღვრილა. რამდენი ქუჩური გარჩევის მომსწრე ყოფილა დედაქალაქი. რამდენი დედის მოთქმა მოუსმინია.

მე და შენ,უცნობო!

ჩვენ ისე განვსხვავდებით ერთმანეთისგან,როგორც მალევიჩის „შავი კვადრატი“ და მუნკის „ყვირილი“,მაგრამ მაინც გვაქვს ერთი საერთო-ჯერაც ვერ ამოგვხსნეს. ჩვენ ყველა აღვაფრთოვანეთ, ყველაზე გავიმარჯვეთ, ყველას დავაჯერეთ, მაგრამ მას ვერა...და ასე ვაგებთ ყოველ

მე ჩემს ოცნებებს ვემალები ჩემსავე სულში

და მინდა რაღაც შეიცვალოს ჩემი სიგიჟით, რომელსაც იწვევს წარუშლელი გრძნობების ძალა, მაგრამ გიტარის დაჭიმული, გრძელი სიმივით გადის ცხოვრება და არ ვიცი, მიღირს თუ არა… რადგან ვიხილე ალიონი ფიქრიან გულში, როცა ჩამოყვა ნორჩი გრძნობა უვალ ნაპირებს,

"მე რომ არ ვიყო ადამიანი"

ხელებს გულზე ვიკრეფ და მის ძგერას ვგრძნობ. გულს ვგრძნობ, ფეთქავს…. ვითვლი თუ რამდენჯერ აძგერდა და თვითკმაყოფილს მეღიმება აჩქარებულ გულისცემაზე. ახლა სულს დავეძებ, რომელიც დროს მიაქვს და ჰაერში ფანტავს….

მე ვარ გრძნობების მცირე სამყარო

ვზივარ უაზროდ გლოვის კედელთან და დღის სინათლე მიბრმავებს თვალებს, როცა სინაზის გამონათება გააფერადებს წლების ნაკვალევს,