მიჯაჭვული (VII თავი)

-დილა მშვიდობისა ლამაზო. -დილა მშვიდობისა- სალომემ ფართოდ გაუღიმა. -აბა, მივდივართ სკოლაში?-ამ სიტყვებზე ლაშამ მოტოზე ადგილი დაიკავა და სალომეს ანიშნა, რომ უკან მისჯდომოდა. -მივდივართ. -მაშინვე მოთავსდა მის უკან და ზურგზე აეკრო.

მიჯაჭვული (VI თავი)

იმდენად სწრაფად მიდიოდა მოტო, რომ თავიდან ძალიან შეეშინდა. სახეში ცივი ქარი ეცემოდა და თმებს ჰაერში უფრიალებდა. შემდეგ კი თანდათან ადრენალინის შეგრძნება გაუმძაფრდა და მოეშვა. ახლა მხოლოდ სისწრაფით ტკბებოდა და უსასრულოდ გაწელილ გზას გაჰყურებდა.

მიჯაჭვული (V თავი)

შემდგომი დილაც არ უჩიოდა მზისა და სითბოს ნაკლებობას, რამაც სალომეს ხასიათზეც შესაბამისად იმოქმედა. მხიარულად ჩაიცვა ახალი ტანისამოსი და სკოლისკენ გაემართა. ეზოში შესულმა მისი სახელის ძახილი გაიგონა და უკან შებრუნდა. დაინახა როგორ მოემართებოდა მისკენ

მიჯაჭვული (IV თავი)

გაღვიძებისას საოცარი სიმსუბუქე იგრძნო. რბილ ქვეშაგებზე თავს საოცრად კომფორტულად გრძნობდა და თვალების გახელა და წამოდგომა ეზარებოდა. მოულოდნელად თავში რაღცამ გაუელვა. დღეს ხომ მისი პირველი დღე იყო ახალ სკოლაში და ამავდროულად ახალი ცხოვრებიის

მიჯაჭვული (III თავი)

დღეს კვლავ ნაცრისფერი იერი გადაჰკრავდა, ზუსტად ისე, როგორც ათი წლის წინ. ნელა მიუყვებოდა უკვე უცნობ ქუჩას და ყურსასმენებში კარგად ნაცნობ მელოდიას უსმენდა. ბოლომდე გაუყვა ქუჩას და ბავშვობის მოგონებებმაც გაიღვიძეს მასში. უკვე საკმაოდ შორს იყო წასული

მიჯაჭვული (II თავი)

-რა გააკეთე ბიჭო, ზედმეტი პრობლემები არ გვჭირდება. რა აუცილებელი იყო მოგეკლა?!-ერთ-ერთმა მათგანმა მაორეს შეუღრინა და სასწრაფოდ ბავშვისკენ გაემართა. სალოსთვის ჩასავლებად გაშვერილი ხელი ჰაერში გაუშეშდა, როდესაც სირენების ხმა გაისმა. -ძაღლები მოდიან.

მიჯაჭვული

ერთი ნაბიჯი... კიდევ ერთ... კიდევ და კიდევ... ,,ნეტავ ასე გაგრძელდება უსასრულობამდე თუ ოდესმე დამთავრდება ეს წყეული გზა’’ - ფიქრობდა და წვიმის მსხვილ წვეთებს სახეს უშვერდა, ისინი კი უმოწყალოდ მიიკვლევდნენ გზას მის ღაწვებზე. ბოლო ნაბიჯიც გადათვალა და