მოახლე(2თავი)

ამიტომ გთხოვ, არ იტირო! და კიდევ ერთ რამეს გთხოვ, ის ოცნება აასრულე! შენი ხელით ააშენე სახლი... ჩემი სული ზუსტად იმ სახლში იცხოვრებს! - არ ვიტორებ რადგან ვიცი რომ არ დამტოვებ!დილით ადრე გაეღვიძა. თავს ახლა მართლაც შეუძლოთ გრძნობდა. უნდოდა რომ

მოახლე(1თავი)

- თავი დამანებე! შენი სახელის ხსენებაც არ მინდა!- იღრიალა საბოლოოდ- გადადი მანქანიდან!- გთხოვ რაა... სხვანაირად გაიგე... იქნებ მომისმინო! - არა! ყველაფერი უკვე ცხადია! გადადი!- ტირილით გააღო კარი მიაჯახიუნა... საჭეს მწარედ ყრტყამდა ხელებს

მე,ანუ მოახლე [5]

ძალიან მალე, კმაყოფილი გამომეტყველებით მიმავალი ნაკაშიძის გვერდით წამოჭიმული მივემართებოდი ჩემი „ბატონის“ მანქანისკენ, უამრავი ვისკის ბოთლით ხელდამშვენებული. ღმერთმა იცის, სად მიაქანებდა სასიამოვნო სუნით გაჟღენთილ მანქანას 220 სიჩქარით. ფაქტი ერთი

მე,ანუ მოახლე [4]

–გიხდება კაბა! –მადლობ. – ვთქვი მოულოდნელი კომპლიმენტისგან ოდნავ დაბნეულმა.–მოგწონს აქაურობა? – გამიღიმა ნაკაშიძემ და თვალებით ჩვენს უკან, ლამპიონებით განათებულ, ულამაზეს ყვავილებზე მიმანიშნა. –ძალიან. – იმდენად გულახდილი პასუხი იყო, საკუთარ თავზე

მე,ანუ მოახლე [1,2,3]

–შენი კაბა? – ცრემლებს იწმენდდა ლიკა – ოჯახი არ შეარცხვინო, რა ... – კიდევ ერთხელ გადაიხარხარა და პირდაპირ კალთაში ჩაიხტა ალექსანდრეს. „ოჯახი არ შეარცხვინო“ – წამდაუწუმ იმეორებდა ჩემი გონება ამ ფრაზას და აი ... ვიგრძენი, რას ნიშნავს სხეულის

მე,ანუ მოახლე [2]

იმ დღეს, მთელი საღამო ჩემს “კოლეგებთან“ ერთად ბაღში ვიჯექი და უამრავ თემაზე ვსაუბრობდი. არაჩვეულებრივი გოგონები აღმოჩნდნენ, ძალიან განათლებულები და აზრიანები. ერთ–ერთს შვილიც ჰყოლია თურმე, დანარჩენები კი შედარებით პატარები გახლდნენ, ოღონდ 20წელს

მე,ანუ მოახლე [1]

დამნაშავე თავად ვიყავი და როგორმე ხომ უნდა მეგო არა, პასუხი?! სახლში ჩაკეტვა და ყველაფერი ასეთი ჩემზე და ჩემს სამეგობროზე არასდროს მოქმედებდა, პირიქით, უარესადაც ვიქცეოდით ხოლმე, ამიტომ მამაჩემმა აი ასეთ, ზედმეტად საინტერესო მეთოდს მიმართა და