ნოზაძე (ნაწილი 1)

დღევანდელ რეალობაში ადამიანები ერთმანეთს რამდენიმე ნაწილად ყოფენ,ზოგი ერთს მდიდარი ეკადრება გვერდით,ზოგისთვის სოფლის მაცხოვრებელი დაბალი ფენაა,ზოგი კი საერთოდ ზედ არ უყურებს არც ერთს და არც მეორეს.... ისევე როგორც მე ! რა აზრი აქვს ადამიანებთან

მომვლელი (ნაწილი II) თავი 8

- გეყოფათ . ერთი სიტყვის გაგონებაც აღარ მინდა მასზე. წარსულში უნდა დავტოვო და ამას დღეიდან დავიწყებ . კლუბს თვალი მოავლოო და ერთ შავთმიან გოგოზე შეაჩერა თვალი. ვისკი კიდევ ერთხელ მოიყუდა და წამოდგა. -არ გინდა გიგი. უარესს უზავ თავს მიაძახეს ძმაკაცს

ქალის სამიზნე (ნაწილი 2)

-რა! სად... სად მიგყავარ?!-უცბად ამოიკივლა და მამაკაცს შეშინებულმა შეხედა. მის ხელს გადახედა და თითქოს მაჯაზე ცეცხლი ეკიდა. უცბად გაფართხალდა კაცის ხელის მოსაშორებლად და ლოგინს შეავლო თვალი, სადაც ასე უცბად მოხვდა. კაცმა უკან დაიხია. უცბად აიღო

თამაში (ნაწილი 7)

საავადმყოფოში უმისამართოდ დავდივარ, კესის ისევ ძინავს და მის სანახავად არ გვიშვებენ. მინდა რომ ვნახო, ვნახო და ყველაფერი ვუთხრა. მინდა ვუთხრა რომ სულელი ვიყავი, და რომ მისით ვამაყობ. მინდა რომ ყველაფერი ვუთხრა, მაგრამ სამწუხაროდ ამას ვერ ვახერხებ.

თამაში (ნაწილი 6)

რამდენჯერმე ვახამხამებ და გამოსახულებაც სწორდება. ვხედავ თეთრ კედლებს და ჭერს, პალატაში ვარ. ამას მედიკამენტების მკვეთრი სუნი და საწოლის გვერდით მყოფი მონიტორის სუსტი წრიპინიც ადასტურებს, ჩემზე მიერთებულ სადენებზე რომ არაფერი აღარ ვთქვა. -გაიღვიძეთ?

დაკარგული სულის ნაწილი...

ფიცი დავდევი ჩვენი ერთობის სულის ნაწილიც ჩემი გიწოდე გაცნობის დღიდან მოყოლებული გიფრთხილდებოდი როგორც საუნჯეს...

ბედნიერების კვალდაკვალ ნაწილი 3

ლილუ, შენ ხარ ჩემი ბედნიერება და მეშინია, მეშინია, რომ ახლა, როცა ის ბიჭი აქაა, მე შენ დაგკარგავ. მიყვარხარ და არ შემიძლია ასეთს რომ გიყურებ,_ ნაღვლიანად მიუგო ბიჭმა და წინ დაუდგა გაოგნებულ ყიფიანს. ნელა შეუცურა ხალი ხელი წელზე და მეორე თმებში,

ბედნიერების კვალდაკვალ ნაწილი 2

მაგრამ ჩვენი თითოეული ქმედებით მათ განუზომელ ტკივილს ვაყენებთ. ყველაზე მეტად კი ჩვენს საკუთარ თავს ვსჯით და ბედნიერებისკენ მიმავალ გზას ვუჭრით. თავისუფალი ქმედებებისკენ ჩვენი ტკივილი გვიღობავს გზას. ჩვენი სიამაყის გამო გულშივე ვკლავთ გასაჭირს,

თამაში (ნაწილი 5)

არ ვიცი რატომ მაგრამ ვგრძნობ რომ მალე ყველაფერი თავიდან დაიწყება. დაღლილი ფეხზე ვდგები და იარაღს ვიმარჯვებ. ამას ვაკეთებ თუ არა იმავე ადგილიდან სროლა იწყება. მეც იგივეს ვიწყებ, მაგრამ ჰაერში არც ერთი მაშხალა აღარ ადის. სამწუხაროა, თითქმის მივეჩვიე

თამაში (ნაწილი 4)

სტადიონის გარშემო ხეებია, იმის გვერდით კი სკამები, და ღობე. ფრენბურთის სტადიონს კი საწყობი ეფარება. გასასვლელისკენ ვიყურები, იქამდე ცოცხალმა და უვნებელმა უნდა მივახწიო, ვიცი რომ ლიდერი მიტოვებულ შენობაში იქნება. საათს ვუყურებ, რომელიც შუშის მინიდან