ნდობის ფასი (თავი VI)

-ის იმსახურებს, დედა, გესმის?! იმსახურებს სრულფასოვან ოჯახს! მე კი მისთვის არაფრის გაკეთება არ შემიძლია..-სიგარეტი ჩავაქრე და უღონოდ ჩამოვუშვი ხელები. უკვე მერამდენედ ამღერებულ ტელეფონს ხმა გამოვურთე და სახე ხელებში ჩავრგე. მისი სითბო ვიგრძენი,

ნდობის ფასი (თავი V)

არ ვარ ვალდებული კითხვაზე გიპასუხო–ვითომ გულგრილად ავიჩეჩე მხრები და ოთახიდან გამოსვლას ვეცადე. ხელი მტაცა და უკან დამაბრუნა, პირისპირ მედგა, ძალიან ახლოს, მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მეცემოდა, სიგარეტის, საზამთროს საღეჭი რეზინის და ცოტა სასმლის

ნდობის ფასი (თავი IV)

მახსოვს, ადრე რომელიღაც ფილმში მოვისმინე ფრაზა: „სიყვარული საკუთარი თავის მიმართ, იმ რომანის დასაწყისია, რომელიც მთელი ცხოვრება გრძელდებაო“. მაშინ ბოლომდე ვერ გავიაზრე, რისი თქმა სურდა ამით მთავარ გმირს, აი ახლა კი, ამდენი წლის შემდეგ, როცა სარკეში

ნდობის ფასი (თავი III)

სამზარეულოში, სკამზე ჩამოვჯექი და ის იყო ტელეფონი მოვიმარჯვე, რომ ჩემი ყურადღება მაგიდაზე არსებულმა კონვერტმა მიიპყრო. გავხსენი და იქ სავიზიტო ბარათის თუ ფლაერის მაგვარი ფურცელი დამხვდა: არც მეტი არც ნაკლები, „ანონიმურ ალკოჰოლიკთა თვითდახმარების

ნდობის ფასი (თავი II)

–ამ სიმღერას ერთ საოცარ გოგოს ვუძღვნი, რომელმაც ჩემი ცხოვრება ძირფესვიანად შეცვალა–ასე დაასრულა თავისი გამოსვლა და დამტოვა გახევებული, გონს მხოლოდ მაშინ მოვეგე, როცა ჩემკენ მომავალი დავინახე, ბრბო გადაკვეთა, მომიახლოვდა, ხელში ამიყვანა, ზურგზე

ნდობის ფასი (თავი I)

ერთი შეხედვით, ჩვეულებრივი დილა ჩვეულებრივად დაიწყო.. „მიშკი-მიშკი-ს“ ვუყურებდით, მერე „მაშა და დათვს“, „ადამიანი-ობობას“ და ათას მსგავსს.. -პოლიციის მანქანა მისდეევს-განწირული ყვიროდა ჩემი დისშვილი.. -როგორ ახველებს ისევ-ამოიოხრა დედამ და წამალი

ნდობის მსხვერპლი (სრულად)

მე ელენე ამაშუკელი ვარ. 24 წლის. რამდენიმე თვის წინ ფსიქიატრიულ კლინიკაში დავიწყე მუშაობა. 12 პაციენტი გვყავდა. ყველა 50 წელს გადაცილებული. მხოლოდ ალექსანდრა იყო 20 წლის. გოგონა ოთახიდან იშვიათად გამოდიოდა. სულ იჯდა და ხატავდა. მორიგეობის პირველ