"ოლივია"...ნაწილი პირველი

თუ დავიწყებთ იმაზე საუბარს, რამდენად საშინელი ცხოვრება მქონდა, ალბათ სულით და გულით შემიძულებთ, მე კი ეს არმინდა , რადგან ადამიანი ცხოვრებაში ყველაფერს აკეთებს საკუთარი თავის გადასარჩენად, მაგრამ ამას სხვები ცუდად

ორმაგი.(ნაწილი პირველი-შეთავაზება.)

_კაი რაიყო,რამ აგიშალა ნერვები ამ ახალგაზრდა გოგოს.(როგორც ყოველთვის,ახლაც კარგ ხასიათზე ბრძანდებოდა ვაჟბატონი.) _რამ ამიშალა და შენნაირი უპასუხისმგებლო,დაუდევარი,იდიოტი,კრეტინი,მოუწისრიგებელი ძმა,რომ მყავს მაგან ამიშალა!არა,გამაგიჟებ შენ მე!დილის 8

ჩანახატი თავი პირველი

]უჩვეულოდ ცხელი ზაფხული იდგა თბილისში. ქალაქი თითქმის დაცლილიყო მაცხოვრებლებისგან. ქუჩაში კანტი-კუნტად თუ შენიშნავდით მოძრაობას. სიცხისგან შეწუხებული ჩვიდმეტი - თვრამეტი წლის მაღალი, ოდნავ ბეჭებში მოხრილი, ქერა ყმაწვილი ჯიბეებში ჩაწყობილი ხელებით

16 ივლისი (ნაწილი პირველი)

ვერავინ ვერ წარმოიდგენდა რომ მარიამ იმნაძე როდესმე კიდევ დაბრუნდებოდა საქართველოში,მითუმეტეს ამ მიზეზით. -მამა,ფული გადმომირიცხე,საქართველოში ვბრუნდები,არაფერი მითხრა.ჩამოვალ და ვილაპარაკოთ,გკოცნი... საჩქაროდ ჩაალაგა ბარგი და მამის ზარს დაელოდა.

"პირველი სიყვარული"

ბევრჯერ დამბადებია კითხვა,თუ რას ნიშნავს სიყვარული?როგორია ის?რა გრძნობაა,როდესაც ვიღაც საკუთარ თავზე მეტად გიყვარს,როდესაც მისთვის სიცოცხლეს არ დაიშურებ.ყოველი დილა მასზე ფიქრით იწყება,ყოველ ღამე,რომ მასზე ფიქრობ და ისე გეძინება ოცნებებში

პირველი დეკემბერი

მე ვუყურებდი, როგორც დღევანდელ ტელევიზიის ეკრანს მწვანედ ანათებს ამ ბოლო დროს სულ ხო და ასე ხდებოდა მანამ სანამ დედაჩემმა მამაჩემი არ მოკლა უგულო გახდა მგონი სწორედ იმ დღეს პირველი დეკემბერი იყო უჩვეუულოდ გათოვდა თბილისში

შენზე ოცნებას ვეღარ იტევს ჩემი სამყარო (ნაწილი პირველი)

ყველა ადამიანში არის ისეთი რამ რისი შემჩნევაც არშეუძლიათ სხვებს...არის მხარე რომელიც მუდამ რჩება სიმარტოვედ და ამ მხარეს მხოლოდ ის ადამიანები ამჩნევენ რმლებსაც მთელი გულით უყვარდებათ.ყოველი დღე იმედით უნდა იწყებოდეს ხალისით და არაპირიკით...რაც მთელი

ძალით გათხოვილის დაკარგული და ისევ დაბრუნებული სიყვარული(თავი

მე ლიზა ვარ,17 წლის.ვცხოვრობ თბილისში,დედისერთა კი ვარ თუმცა,ვერ ვიტყვი რომ განებივრებული ახალგაზრდოა მაქვს,ჩვეულებრივი ცხოვრებით ვცხოვრობ ,როგორც ნორმალური ადამიანი შეეფერება. მყავს დედა და მამა ისინინი,არც ისე მკაცრად მექცევიან(ყოველ შემთხვევაში

დაწერის პირველი მცდელობა...

მშვიდობით პატარავ ვეღარ შემხვდები, შენგან გავქრები ვით ტკბილი სიზმარი, აღარ მოგიწევს ჩემს გამო დარდი და ვეღარ მნახავ,მშვიდობით,წავედი... ვეღარ გაგითბობ ზამთარში ხელებს, ვეღარ ვაკოცებ შენს ტკბილ ბაგეებს, მიწას მაყრიან პტარავ ვიცი,ვიცი ძნელია...

დაკარგული თუ ნაპოვნი (თავი პირველი)

კარბზე ზარის რეკვა არ წყდება, აბრახუნებენ, თავქუდმოგკეჯილი გავრბივარ და თან ვეცემი. მოკლედ ეს სიჩქარე არ მიყვარს რა. თან უკმაყოფილოდ ვბუზღუნებ. ძლივს მივაღწიე კარებთან. არ გამიხედია გლაზოკში(ქართულად არ მახსოვს როგორ არის)ისე გავაღე კარები -