სიგიჟის ზღვარზე (1 თავი)

მია სახლიდან აცრემლიანებული თვალებით გამოდის და კიბეზე ჩარბის, უკან და მოსდევს და ეზოს ჭიშკართან მისულ გოგონას გზას უღობავს და უფლებას არ აძევს გარეთ გავიდეს

იასამნისფერი შარფი (სრულად)

-ხომ არ დათვერი შენ?-არა!.. ღადაობ, რა დამათრობდა! კაკი სულ თვალებში მიყურებდა, ორი ჭიქა ძლივს დავლიე წესივრად.-აბა, რა გვინდა ახლა მთაწმინდაზე, შუაღამეა!-ისე პროსტა. თბილისს მინდა გადმოვხედო

სიგიჟის პიკი

გაზაფხულის პირველი დღე, ღმერთო ყველაზე მეტად წელიწადის ეს დრო მიყვარს არა იმიტომ რომ ზუსტად ამ დროს დავიბადე იმიტომ რომ ჩემს დაბადებასთან ერთად ბუნებაც ახლიდან დაიბადა. დღეს ზუსტად პირველი მარტია ხოდა მეც დილის ექვს საათზე გამეღვიძა, მაშინვე

სხეულზე სიგიჟის ამენთო განგაში...

ღამეა, სიჩუმე კედლებს აწყდება... გრგვინვა და ოხვრაა გარშემო დაყრილი, სხეულზე სიგიჟის ამენთო განგაში... შემშალა დუმილში შთანთქმულმა სამყარომ. ვზივარ და მთვარეულ შეგრძნებებს დავცქერი,

სიგიჟის ზღვარზე მონატრებული

სიგიჟის ზღვარზე მონატრებული, ვზივარ და გიცდი დანებებული, სხვა ყველასაგან მიტოვებული, გარინდული და დავიწყებული.

სიგიჟის ზღვარზე (თავი 3)

-ახლა არა. - გაეცინა, ოღონდ ისე სარკასტულად არა როგორც პირველ დღეს. ეს ნამდვილი ღიმილი იყო. იმ მომენტში მისი თვალები ზღვას მივამსგავსე. ზღვასავით ლურჯი იყო, მაგრამ მშვიდი არა, პირიქით. თითქოს მღელვარე ტალღები ნაპირებს ეხეთქებოდნენ და ჩემკენ

სიგიჟის ზღვარზე(თავი 2)

თვალი იმ სიმპატიური, ლურჯთვალა შეშლილისკენ გამექცა, რომელიც კვლავ კედელზე იყო მიყრდნობილი და ირონიული ღიმილით აკვირდებოდა შექმნილ სიტუაციას. საუბედუროდ თავი ჩვენსკენ მოაბრუნა და თვალი თვალში გამიყარა. ელდანაკრავივით მაშინვე ტელევიზორისკენ

სიგიჟის ზღვარზე(საცდელი თავი)

შეშინებული ვუყურებ ოთხ ამაზრზენ თეთრ კედელს ჩემ გარშემო. უკვე უსაშველო პანიკა მაქვს და ვხვდები, რომ ერთადერთი, რაც უნდა გავაკეთო აქედან გაქცევაა. -ალექსანდრა?! - მომმართავს ოთახის ცენტრში მჯდომი ექიმი,