უსათაურო

როცა ცრემლი თვლათან ჩნდება, გული სიყვარულით თვრება ფურცელს ცრემლით ვაწვდით სიტყვებს და კალამი მუდამ მიწვევს,

უსათაურო (სრულიად)

მიყვარს ღამე, მთვარე, ვარსკვლავები. ვგიჟდები მთვარეზე, ვაკვირდები თოთქოს რაღაც საიდუმლოს მალავს ეს უსიცოცხლო ბურთი მაგრამ რას? ყოველ საღამოს ვცდილობ ამოვიცნო ის კანონზომიერება რაც მთვარესა და ვარსკვლავებს შორის არის დამყარებული. რაღაცნაირად სევდიანი

უსათაურო

და მაშინ როცა სუსხიანი ზამთარი მოვა მაშინ როდესაც თეთრი ფიფქები აცეკვდებიან მე დამეწყება უშენობის მორიგი გლოვა და ამინდებიც უნებურად ატირდებიან იცი ყოველწამს დაგეძებენ ჩემი თვალები თვალები,რომლებსაც არ უძინიათ კარგა ხანია და აი ისევ,ისევ და ისევ

უსათაურო

მე მომკითხავი არავინ არ მყავს, მე მომაკითხავს სიკვდილის ლანდი თავისუფლების მორიგი დარტყმა გელოდი, როდის შენ წამიყვანდი.

უსათაურო

აი ბევრჯერ კი მიფიქრია რაიმე რომანი დამეწერა. რომანი რომელიც სულისშემძვრელი სიყვარულით,ტკივილით, ამაღელვებელი მოვლენათა ვრცელი დიაპაზონით და თავგადასავლებით იქნებოდა გამდიდრებული. ისეთი როგორსაც ჯეინ ოსტინი თავაზობდა ქალბატონებს 1811 წლიდან, და

უსათაურო

„მე არ ვიცი,რა არის სიყვარული“, „როგორ უნდა,მივხვდე,რომ მიყვარს?“ დედაჩემს რომ წნევა უწევს,მე ეგრვე გულის რევა მეწყება...ეს სიყვარულია,თან ძალიან დიდი,ამ დროს დედაზე ვნერვიულობ,რომ არ მოკვდეს.

უსათაურო

არჩევანის საშუალება მაქვს მაგრამ ვხვდები რომ კარის კაღების მეშინია.. მეშინია შენი გაქრობის და სულიერი ტკივილის რომელსაც ალბათ საუკუნეები ვერ მოაშუშებს.. დროო.. ის არაფერს კურნავს უბრალოდ იარებს მაჩვევს და ღიმილს მაიძულებს.. მე განხსვავებული სამყარო

უსათაურო

ერთფეროვნებასაც ხომ რაღაც ფერი სჭირდება ალბათ, რომ არ შეიღებოს ყოველი დღე ასე მუქად, ასე შავად. მე ალბათ ამდენ ფერებში იასამნისფერს ავირჩევ ისევ,. გაზაფხულის ფერია,ნორჩი იების, იასამანის კიდევ.

უცნაურია (სრულად)

_გისმენთ_პასუხობს გოგონა განადგურებული ხმით_ლიზუ ანკა ვარ,როგორ ხარ?_ყურმილს იქით ჩაილაპარაკა გოგონამ _ლიზა არავითარი ლიზუ_უხეშათ თქვა ლიზამ_გისმენ_დაამატა ბოლოს _როგორც გინდა_ნაწყენმა ჩაილაპარაკა ყურმილს იქით მყოფმა_ნიკა სად არის არ იცი?

მ.პავლიაშვილის "უსათაურო ლექსი"

ფიქრები სადღაც მირბიან... ვცდილობ გავუძლო მარწუხებს, თავი სულელი მგონია, დრო კი ამაში მარწმუნებს... მივდივარ თითქოს უძრავად, ვტკეპნი ათასჯერ გავლილ გზებს, უკვე იმდენი მეტკინა, ცხოვრებაც ვეღარ გამიძლებს... მივდივარ ჩემთვის,ეულად ...