უსასრულობიდან უსასრულობამდე (სრულად)

ვიცოდი ანდრეი ვერასოდეს დაივიწყებბდა მის ძველ ცხოვრებას და ჩემს ჩუმად მაინც განაგრძობდა იმ საქმიანობას,საიდანაც გაქცევა მინდოდა,მაგრამ ბედს დავმორჩილდი და ცხოვრებას მივენდე,რადგან ჩემი სიყვარული მის მიმართ განუზომლად დიდი იყო..

უსასრულობიდან უსასრულობამდე VI

-მადლობა.-უკვე ახლოდან მომესმა ხმა.. ხმა,რომელც იმდენად ჩემი იყო,რომ ჟრუანტელმა დამიარა.-რა მოხდა ხმას რომ ვერ იღებ,ყველაფერი სხვა გვარად წარმოგედგინა?-დამცინავად მკითხა მან,იცოდა სადაც ვიქნებოდი და შესაფერის მომენტს დაელოდა

უსასრულობიდან უსასრულობამდე V

გამახსენდა ის საღამო.. ის ახალი წელი.. გულში ისევ ტკივილმა გაიელვა,მაგრამ მარტინი მოვსვი და ყურადღება სხვა რამეზე გადავიტანე.. უკუთვლა დაიწყეს...

უსასრულობიდან უსასრულობამდე IV

კადრებად ვხედავდი ყველაფერს.. ჯერ საავადმყოფო,სადაც ნაცნობი ვერავინ დავინახე,შემდეგ უსასრულოდ გრძელი გზა,შემდეგ თოვლი და სიცივე,შემდეგ პატარა სახლი,ბუხარი და თბილი პლედი.

უსასრულობიდან უსასრულობამდე III

ჩემივე თამაშში გავეხვიე და დავიკარგე,ალბათ ეს არის სიყვარული,მაგრამ როგორ შეიძლება გიყვარდეს ადამიანი ასე მცირე დროში? სწოდეს ამგვარ „სიყვარულზე“ დავცინოდი გოგონებს,ახლა კი მეც მათ დღეში ვიყავი.

უსასრულობიდან უსასრულობამდე II

პასუხი ვერ მივიღე,სიმართლე გითხრათ გამბედაობა რომ მქონოდა გაქცეული მანქანიდან გადავხტებოდი და ანდრეის გვერდით დავრჩებოდი,მაგრამ მე ამას ვერ შევძლებდი. ისეთი პიროვნების გვერდით როგორიც ანდრეია ვიცი ვერასდროს ვიქნებოდი ბედნერი..

უსასრულობიდან უსასრულობამდე I

ნომერში ყურყუტით დავიღალე,ამიტომ ბარში ჩავედი და მაგიდასთ დავიკავე ადგილი. მგზავრობამ დამღალა,ამტომ ყავა შევუკვეთე და ვიტრინიდან გავყურებდი ამ ულამაზეს დათოვლილ მთებს,თან სასიამოვნო მუსიკის ფონი იდეალურ განწყობას მიქმნიდა,მხოლოდ