შევხვდებით... (5) დასასრული

ამის წერა ტკბილი მოგონებების გასახსენებლად დავიწყე და სიამოვნებით გამოვტოვებდი იმას, რაც ახლა უნდა დავწერო და საერთოდ სიამოვნებით გავწყვეტდი წერას, მაგრამ არ მაქვს უფლება ჩემი სიტორიის ფინალი არ მოგიყვეთ. ჩემს ისტორიას „ შევხვდებით“ ვუწოდე, რატომ

შევხვდებით... (4)

სოფელშ რომ ჩავედი კარგ ხასიათზე ვიყავი. სიჩქარე ჩემი სტიქიაა. ბავშვობიდან ასე ვარ. მგზავრობა საშინლად მწყენს, ცუდად ვხდები, მაგრამ თუ ტრანსფორტი მაღალი სისწრაფით გადაადგილდება, ცუდადყოფნა სადღაც ქრება. სისწრაფის სიყვარული მამაჩემის დამსახურებაა.

შევხვდებით... (3)

სიყვარულის ისტორიასახლში ავედი, მამა სახლში არ იყო, მარტო მე და დედა ვიყავით, ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი. - გიყვარს? - დედას არასდროს არაფერს ვუმალავდი. - არ ვიცი, ის ისეთი განსხვავებულია. სულ რაღაც ორი დღეა რაც ვიცნობ, თუმცა ის მთელი ორი წელია

შევხვდებით... (2)

დილით ავდექი თუ არა უნივერსიტეტში წასასვლელად მოვემზადე. არცკი მისაუზმია. სადღაც გულის სიღრმეში ნიკას ნახვას ველოდი. მეშვიდე სართულზე ვცხოვრობდი. ჩვენი კორპუსის კიბეები, უნივერსიტეტისგან განსხვავებით ფართო იყო, მეც თამამად დავეშვი დავდაღმართზე.

შევხვდებით... (1)

ბავშვობაში სიყვარულზე არასოდეს მიფიქრია, ცამეტი-თოთხმეტი წლის ასაკში, მაშინ როცა ჩემი მეგობრების უმეტესობა „სიყვარულობანას“ თამაშობდა, ვითომ უყვარდათ, შორდებოდნენ, ტიროდნენ, განიცდიდნენ, ფიქრობდნენ და ათასი სისიულელე, ვუყურებდი და მეცინებოდა რაზე

...მილანში შევხვდებით 2

ეკაკოზე ერთი წლით უფროსი იყო ტატა,მაგრამ მაინც ერთ კლასში იყვნენ. მთელი 17წლის მანძილზე ერთი წამითაც არ მოშორებიან ერთმანეთს. განსაკუთრებით ტატას მამის ამბების შემდეგ. ეკაკო და შოთო ყველაზე ახლოს იყვნენ ტატასთან..

ჯოჯოხეთში შევხვდებით!(სრულად)

-მეშინია-მეგობარს ეხვევა და ქვითინებს. -დაშორდი-შვიდად ეუბნება მომღიმარმა დაქალმა. -მომბეზრდა,ყველაფერი მომბეზრდა-უკან იხევს და რაღაცას აშტერდება-შენთან უნდა გადმოვიდე,მისი დანახვაც არ მინდა,მეზიზღება.

მილანში შევხვდებით 1

ერთად გასკდა ბაჩა კალანდაძისა და ტატა პირველის ჩამოსვლის ამბავი თბილისში.. ორივე იტალიიდან ჩამოვიდა მაგრამ,ერთმანეთზე არიცოდნენ არაფერი უამრავი საერთო მეგობრის მიუხედავად. ეკაკო წერეთელს დაბდებისდღე ჰქონდა,ბავშობის დაქალი იყო ეკაკო ტატასი,დიდიხანი

ვიცი რომ შევხვდებით

არ ვიცი ოდესმე კიდევ თუ შევხვდებით, არ ვიცი შეხვედრა ჩვენი ღირს თუ არა, ვიცი არ დაგვინდობს დრო ისევ წყეული სახეზე ნაოჭებს გაგვიჩენს უამრავს.