ჩემი ბრაზიანი ბიჭი (9)

- ნიკა.. - მართალი ხარ,ამ ურთიერთობის დამთავრება მინდა! გაშტერებული ვუყურებდი,ცოტაც და ვიყვირებდი, ვიყვირებდი რომ ვეღარ ვიტან, მეზიზღება.. რომ მენატრება ის ბიჭი,რომელიც შემიყვარდა.. და არა ასეთი ნიკა.. - ხოდა დაამთავრე! - ვთქვი და ცრემლები

უთხარი დედაშენს რომ.. შენ ახლა ჩემი ხარ (1)

- ლინდააა, ადექი დეე.. მოვიდნენ გოგოები უკვეე - მესმის დედას ყვირილი- რა გაყვირებს დეე, უკვე აქ ვარ - ჩავეხუტე და ვაკოცე ჩემს საყვარელ დედიკოს- გოგოშკებოო,.- დავიკივლე და ჩემ დაქალებს შევაფრინდი-ამას რა სჭირს დღეს - ''გაკვირვებულმა''

ჩემი მცველი

როცა დამინახა, ორი წამით თითქოს გაოგნდა, შემდეგ თავი გაიქნია, თითქოს სულელური აზრები მოიშორა.-მეზობელი ვარ...-და მან ისევ გაიღიმა. კარებთან როცა მივედი გაიწია. ჯიბიდან გასაღების ამოღებას რომ ვცდილობდი, იმ პაკეტიდან სადაც კვერცხი მქონდა

ჩემი ბედისწერა ხარ..(7 დასასრული)

ესეც დასადრულიიელენე - ნელ-ნელა რეალურ სამყაროს ვუბრუნდებოდი, რაღაც სავარძელზეზე ვეგდე და ხმებსაც ბუნდოვნად ვგებულობდი.. მალე ხმების გარჩევაც შევძელი.. თორნიკე და ვიღაც უნცნობები იყვნენ.. თვალებს არ ვახელდი.. არ მინდოდა სცოდნოდათ რომ გამოვფხიზლდი..

გჯეროდეს ჩემი (7)

სახში ვბრუნდებოდი რომ ყვავილები და შოკოლადი მომცეს ბარათი ვნახე: "მე შებ მიყვარხარ ლექსად დაგიწერ, შენს მიმართ რას ვგრძნობ ლექსში აღგიწერ, მიყვარხარ მე დღეს ამას დაგიწერ, ნეტა ვიცოდე შენ რას დამიწერ?".

ჩემი ღიმილიანი ბიჭი (Xთავი-დასასრული)

დღეს მამიკოს ვნახავთ მე და ჩემი წერტილი .. ისე აქტიურბს დილიდან ალბათ გრძნობს მოსალოდნელ შეხვედრას... თვითფრინავში დრო ისე გაიწელა ვეღარ ვისვენებდი, ბევრჯელ ვცადე დაძინება მაგრამ ხან ბავშვი არ ისვენებდა ხან მე...ბევრჯერ დავხატე გონებაში ის სურათი

ჩემი ბედისწერა ხარ..(6)

- ქორწილში დედაშენი რატომ არ იყო - თომას მზერა დაუსევდიანდა, შევნიშნე თუ არა დავამატე - თუ არ გინდა ნუ ვისაუბრებთ - გავუღიმე გულწრფელად

ჩემი ბედისწერა ხარ..(5)

ელენე დილით ოთახში თომა და დემე შემოვარდა, ფარდები გადასწიეს, რომ სინათლეს შევეწუხებინე - ადექი ელენეე - დამკივლა თომამ - ლუციფერის სახელით გიბრძანებ მომასვენო ფანგანო.. - ჩავიდუდუნე ჩემთვის - აუ ადექი რა თბილისში ვბრუნდებით - თავი შეგვახსენა დემემ

ჩემი ბრაზიანი ბიჭი (8)

გონზე რომ მოვედი საავადმყოფოში ვიყავი. პალატაში ლიზი იჯდა,თვალებდასიებული. -რა ხდება? - მთელი ღონე მოვიკრიბე იმისთვის რომ მეკითხა -ნია..-ღაპაღუპით სდიოდა ლიზის ცრემლები - თავი მაგრად დაარტყი, ტვინის შერყევააო ექიმმა. -ვაიმე! - ყველაფერი გამახსენდა

გჯეროდეს ჩემი (6)

"ნიკას აქ რაუნდა ამ გოგოსთან რასაკეთებს" არვიცი როდის მივუახლოვდი -გოგონი გაიარე რას მოგვაშთერდი(ის გოგო) -ნიკაააა. ჩავიჩურჩულე გაოცებულმა თავში ყველაფერი ამერია მარტო ვჩურჩულებდი ნიკას სახელს არვიცოდი რამჭირდა რა გამეკეთებინა.