ან გავიმარჯვებ ან მოვკვდები (1)

განსაკუთრებული სილამაზე აქვს გაზაფხულს,თითქოს ახალი სიცოცხლე იბადება,საწყისად გვევლინება და სულს შთაბერავს გამოფიტულ და გაყინულ ბუნებას.მარტო ბუნებას კი არა ადამიანსაც,მხოლოდ მისი ფერები გაცოცხლებს.შეხედავ გადათეთრებულ, გადავარდისფერებულ ხეებს

ყველაფრად ან არაფრად

ყველაფრად ყოფნა ან არაფერად- მე ამ სიტყვებმა ისევ დამბადეს, გარდაიქეცი ახლებურ აზრად და ცხოვრებისკენ გეზიც შევცვალე. აზრების სკდომა და ფერთა ცვეთა,

ლაპარაკი საკუთარ თავთან, ან მასთან თუ ვინმე მოისმენს

სათაურს ყოველთვის ბოლოს ვარქმევ პოსტს. ახლა ვცადე პირიქით მექნა და ვერაფერი მომივიდა თავში დასაწერად. რაღაცნაირ ჩუმ აღმაფრენას განვიცდი შიგნიდან,თითქოს რაღაც მოხდება,რაღაც კარგი და მე უნდა სათანადოდ შევხვდე.

ან ყველაფერი ან არაფერი (სრულად)

-შენ ჩემთან არ იძინებ. -ბებია წკაპ - გადაჭრით მითხრა და საჯდომზე ხელი მომარტყა - შეცუნცულდი. -ვირო, შე ჰორმონებ დამონებულო კაცო- ვუთხარი ვითომ და გამწარებულმა. ამ სიტყვების გაჟღერება და ხელში ატაცება ერთი იყო, როგორც ცოტა ხნის წინ ისევ შემისვა

სიზმარი სიზმარში (14+)

მე დამესიზმრა სიზმარში სიზმარს მოეცვა რუხი და ეხურა ვიწრო სითეთრე,ჩრდილავდა ფოთლებს კალატოზი სიამის ფერი უფრო ხმამაღლა,ვიდრე ბოდლერი კითხულობდა სიდედრზე ირონიით და თან ზედიზედ.

საკაცობრიო ცოდვა.

სიყვარული სასიამოვნო ილუზიაა ან სასიამოვნო ტყუილი, როცა გგონია რომ მეორე ადამიანის გარეშე არსებობას ვერ შეძლებ, გგონია რომ აუცილებლად გჭირდება ვინმე რადგან ღმერთმა ვიღაც შენთვის შექმნა.

იქნებ ნიშანია ან დრო შერიგების

ამდენი ხნის შემდეგ პირველად დამესიზმრე და აქაც დამეკარგე, ვფიქრობდი არავითარ შემთხვევაში არ შეწყდება თქო მაგრამ გამეღვიძა და პირველად ვიგრძენი საშინლად თავი გაღვიძებისას, არადა რანაირად უნდა ინანო ადამიანმა ახალი დღის დაწყება, მერე დიდხანს ვცდილობდი

იქნებ ან ალბათ!

ცოტა მადროვე ისევ,გადაგივიწყო იქნებ იქნებ ოდესმე სულ შევწყვიტო ეს გაპრანჭვები. დროდადრო გაქრე, სულაც გადამიყვარდე იქნებ, იქნებ მოვთოკო, სულ გავაქრო შენზე ნატვრები.

ან იქნებ სულაც კარგად ყოფნა არც კი მიცდია ...

მტკიოდა როცა ვუყურებდი ღრუბლების მეჯლისს, მუდამ ვამჩნევდი თეთრი ფერის მარტოსულ გუნდას. დღეს შენ იყავი ჩემთვის კარგო პროზაც და ლექსიც, დღეს შენ იჯექი ჩემს თითებში წერა რომ სურდათ.

ღამეული შიში ან წარმოსახვის ქარბორბალა

გარეთ ქარია. ნაქსოვი, შავი ჟაკეტი მაცვია, რომელიც ცოტა არ იყოს მაწუხებს, მაგრამ სიცივე მაიძულებს შევეგუო დისკომფორტს. მარჯვენა ხელში არაჩვეულებრივი წიგნი მიჭირავს, რომელსაც ვიცი, რომ ამ საღამოს არ წავიკითხავ. მარცხენა ხელში- საწერი კალამი და დიდი