რას არ ამხელენ ქალები პირველ პაემანზე?

1. ”სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა”. ამ თავაზიან ფრაზას ქალები ხშირად იმ შემთხვევაში ამბობენ, როდესაც ორსაათიანი მოსაწყენი მონოლოგის მოსმენა უწევთ იმაზე, თუ რა შესანიშნავია ის... ამ დროს ლამისაა ჩაგეძინოს და ფიქრობ, როგორ გაიქცე დროზე იქიდან.

შენ რომ არ იყო

შენ რომ არ იყო,ალბათ სევდა გულს მომიკლავდა, და სიყვარული დამრჩებოდა ბედის ამარა, სულ წაიღებდა სამუდამოდ რაც გრძნობა დამრჩა, ჩამოივლიდა მოშრიალე წყარო ანკარა...

არ მინდა ქალი მყავდეს დამჯერი

არ მინდა ქალი მყავდეს დამჯერი გასროლილ სიტყვის დინჯად დამჭერი მემინდა გვერდში მყავდეს ბუნება მთებს გადმოსული სიოს ცდუნება .

არ დამტოვო (თავი 6)

დილით მაღვიძარამ გამაღვიძა 7:30 იყო. თვალები რომ გავახილე თითქოს სხვაფერისიყო ჩეემი ოთახი, ფარდები, ავეჯი. გამეღიმა, ალბათ სიყვარულის ფერია. ავდექი, ფარდები გადავწიე და ეზოს გადავხედე. მეეზოვის გარდა ეზოში არავინიყო. დილა თითქოს უფრო სხვანაირი იყო,

ჰო მე გიჟი ვარ განა არ იცოდი?

გიჟი ხარ მითხრა და გაიცინა ჰო გიჟი ვარ განა აქამდე არ იცოდი? ავხედე გაოცებული თვალებით თითქოს რაიმე ახალს ვეუბნეოდი. მე გიჟი ვარ რადგან შმიძლია წვიმაში ქოლგის გარეშე ვისეირნო,სანამ ბოლომდე არ დავსველდები,არ გავილუმპები,მე გიჟი ვარ რადგან წვიმაში

ერკე მიდასი - არ გჭირდება ჩემი სიყვარული

სულაც არ გჭირდება ჩემი სიყვარული უშენობით ხომ ეს გული დაიფერფლა, სიცოცხლე ლამობდა, ბოლომდე ეცოცხლა და სიკვდილიც შეეწირა მსხვერპლად.

მე არ მიგიღებ!

შენ იყავი აღარ ხარ იყავი ერთ დროს,მაგრამ ახლა აღარ ხარ ვერც კი გაიფიქრებ რამდენად აღარ ხარ და ვისი ბრალია ? შენი! ეგ უ'ბრალო არ იყო...

ის,რაც არ მეკუთვნოდა (თავი 7)

-რა გეგონა ეშმაკო? ხალათი გაკლია და ნამდვილი საგიჟეთის ავადმყოფი ხარ! -ადექი,გამეცალე უნდა მოგკლა-სიბრაზეს კვლავ ვერ ვერევი და მხოლოდ თავისუფალ ფეხებს ვიქნევ ჰაერში. -დამშვიდდი,თორემ ჩემებურად დაგამშვიდებ!

ის,რაც არ მეკუთვნოდა (თავი 6)

-შემიძლია მე გაგისინჯო საჯდომი-მისი ტუჩების სიმხურვალით აფორიაქებულმა,ვერც ვიგრძენი როგორ ჩამიცურა მარჯვენა ხელი და ცალ დუნდულაზე ძლიერად მომიჭირა-მგონი რაღაც დაგეტყო,რას იტყვი?-ისე ახლოს მედგა და მისი ხელი ფათური ისე მაგიჟებდა,რომ რამდენიმე წამი

არ დამტოვო (თავი 5)

კიდევ დიდხანს ვიჯექით და ვუყურებდით თბილისს. წამოსვლისას ნიკას მწვრთნელი შევნიშნე მოშორებით მდგარ სკამზე იჯდა, თუარვცდები მეგობართან ერთად. -ლანა! -ჰოუ? -იქით გაიხედე-თვალებით ვანიშნე.