სიკვდილი და მიქელ გაბრიელი

სიკვდილი და მიქელ გაბრიელი, ორნი ცხოვრობდნენ ზევით მიწაზე. მიქელ გაბრიელმა სიცოცხლის წასაღებად სიკვდილი ჩამოუშვა დედამიწაზე.

გაბრიელა და გაბრიელი (თავი 1)

_რა უფლებით მოხვედი და გადამარჩინე?! რაც შენ საქმე არაა იმაში ცხვირი რომ არ უნდა ჩაყო არ გასწავლეს?!რატომ? რისთვის? ვისთვის? რანაირად? ვინ გეკითხებოდა? ვინ დაგაძალა გადახტი დასველდი და გადაარჩინეო?რატომ იყავი საერთოდ იქ? ვერ გაიარე? სხვა ადგილი ვერ

გაბრიელა და გაბრიელი

წვიმაში მივიკვლევ ზღვისკენ გზას... ცრემლები წვიმას ერევა, მე ვტირი მაგრამ ამას ვერავინ ვერ ამჩნევს... ვტირი და ამ ცრემლებს ვაყოლებ მთელს ჩემს სულს...ეს ის სიმწრით გადაყლაპული ცრემლებია, რომლებიც 11 წლის ასაკიდან საეროდ აღარ მოედინება ჩემს ღაწვებზე.

მორჩილი გაბრიელი (4)

ლონდონში ყველაფერი საშინლად მეჩვენებოდა. იქ ხომ ის არ მყავდა, ჩემი ცხოვრების საჩუქარი, ჩემი მორჩილი გაბრიელი. ის ჩემთვვის ყველაფერი იყო, ყველაზე მნიშვნელოვანი ადამიანი.. ამ დაუსრულებელმა მონატრებამ 3 წელი გასტანა. ყველაზე საშშინელი და გრძელი 2 წელი

მორჩილი გაბრიელი (3)

ამ დღის შემდეგ ხშირად ვხედავდი იმ ბიჭს ეკლესიაში... დალაპარაკებას ვერ ვბედავდი... სახელიც არ ვიცოდი მისი. მხოლოდ შორიდან მიღიმოდა ხოლმე... და ამ ღიმილში რამდენი რამ იყო ჩაქსოვილი... მე კი ჩემდაუნებურად თავს ვხრიდი.ასე გადიოდა დღეები, კვირები..

მორჩილი გაბრიელი (2)

საატესტატო გამოცდები წარმატებით ჩავაბარე და მშობლებისგან 63amg coupe დავიმსახურე. ბანკეტი ბანალური რომ არ ყოფილიყო გადავწყვიტეთ წავსულიყავით კახეთში, სიღნაღში. ჩემს მანქანაში ვისხედით მე, დედა, ნია, ჩემი ხვლიკი ნიკი და ლუკა. მაკა თავის

მორჩილი გაბრიელი (1)

ბუხარი... მეგობრები, ჩაი და ჩემი საყვარელი წიგნი... გარეთ მუხლამდე თოვლი, ხის სახლი... სხვა რა მინდოდა ამის მეტი... მოკლედ სანამ თხრობას დავიწყებ მოგიყვებით ჩემს შესახებ... მე ვარ თამარი (მეგობრებისთვის თაკო) 17 წლის.. მეთორმეტე კლასში ვარ...