ჩემი არ გეშინოდეს! (დასასრული)

სასაფლაოზე მიმიყვანა, მაგრამ ვერ ვხვდებოდი აქ რა მინდოდა. ერთ-ერთი ბიჭის საფლავზე გავჩერდით. ქვაზე გამოსახული იყო ახალგაზრდა ბიჭი, სადაც ეწერა ლექსო ქალდანი. ვერაფერს ვხვდებოდი, აქ რა გვინდოდა, ან ვინ იყო ეს ბიჭი. გეგამ ხელი ჩამკიდა და იქვე მდგარ,

ჩემი არ გეშინოდეს! 6

-გეგა, ხომ კარგად იქნები?-მგონი სულელურად ჟღერს, ჩემი კითვა, მაგრამ ყველაზე მეტად, გეგა მაღელვებს. -ნენე, ოთახში წადი!-კი არ მთხოვს, მიბრძანებს! მეც საძინებელში შევდივარ და იქვე მდგარ კარადაში ვძვრები და ტანსაცმელს ვეფარები. მაისურში შეხვეულ

ჩემი არ გეშინოდეს! 5

ჩემ თავს აღარ ვგავდი, თითქოს გულში პეპლებმა დაიწყეს ფრენა და ვარდისფერი სათვალე გამიკეთეს. თვალები მზესავით მიბრწყინავდა. გეგაც აღარ მეჩვენებოდა ისეთ ურჩხულად. მეგონა კონკია ვიყავი, რომელსაც ფერია ესტუმრა და ჯადოსნური ჯოხით ოცნებები აუხდინა.

ჩემი არ გეშინოდეს! (თავი 4)

-მასპინძელმა უნდა დაჭრას ტორტი და არა სტუმარმა! - უზრდელი! მართლაც, რომ არ იცის რას ნიშნავს სიტყვა ზრდილობა! -მართლაა? და ის იცი, რომ სტუმარი მორიდებით ზის ხოლმე და გაუჩერებლივ არ ლაპარაკობს?!-გაბრაზებით მომიგო მან. -ვიცი, მაგრამ ეს მხოლოდ მაშინ,

ჩემი არ გეშინოდეს!

-ისე დღეს დილით რა კივილიც ვერ მოასწარი, ახლა აინაზღაურე დაგორებისას. - ამბობს და მის ,,ქოლგეით" კბილებს მიჩენს.-არა, ისე რამ ჩაგაცვა ასეთი მაღლები? დებილები ხართ რა ეს ქალები! -ამბობს და თან ხარხარებს. ცოტა ვერ უნდა იყოს

ჩემი არ გეშინოდეს! (თავი 2)

ადამიანებს სახეზე მიეხატათ ბედნიერი ღიმილი, მე კი ვერც ფუნჯი მშველოდა და ვერც კალამი. პაბლო პიკასოს ნახატებს დავემსგავსე, რომლის თვალები სევდისგან ბრწყინავს, მოწყენილი ღიმილი კი სულ სხვა რამეზე მიგვანიშნებს.

ჩემი არ გეშინოდეს!

დილა ჩვეულებრივად დაუწყო, ისევ მომაბეზრებლად... ისტორიის მთავარ გმირს ვერც კი წარმოედგინარომ ეს დღე მის ცხოვრებას ძირფესვიანად შეცვლიდა, თუმცა ყველაფერი მას შემდეგ აირია რაც სამსახურში მიმავალი ახალგაზრდა გოგონა უცნობმა მამაკაცმა იარაღით დაატერორა.