ნაკვალევი (11-12 თავები)

- მენდე არ ინანებ! - სველი თმები ალერსიანად ამიჩეჩა. გული ეჭვით ამევსო ვიდრე ავტომობილს მართავდა. კოცნით თუ ვიმსჯელებდი, გამოუცდელ ქალს არ გავდა. უცნაური არსებაა ადამიანი. დილით მის ნახვას ვნატრობდი. ეხლა კი თავში ათასი სისულელე მომდიოდა თავში. რა

ნაკვალევი (9-10 თავები)

თბილისში ჩემი დაბრუნების შესახებ მალევე გაიგეს. შინაურები თუ გარეულები სანახავად მოდიოდნენ. რამდენიმე დღე ჩემს ოჯახში სუფრა იყო გაშლილი. უკვე მაღიზიანებდა ამდენი ხელოვნური სახის დანახვა. ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანები არ ჩანდნენ. აღარ მყავდა

ნაკვალევი (7-8 თავები)

მეშვიდე თავი ადრე დისტანციური ურთიერთობის, მით უმეტეს სიყვარულის არ მჯეროდა. ახლა? ტკივილამდე მენატრებოდა. ვინმეს რომ ეთქვა, შენი გრძნობები არარეალურია და სალომეს არ უყვარხარო, ჩემი ხელით გავისტუმრებდი იმ ქვეყნად. სასტიკი ვიყავი? ალბათ, ან უბრალოდ

ნათელი წერტილი (18 -19 თავები)

დათუნას დიდი მონდომებით ელოდნენ ჯიდაში. საკარნავალოდ მორთული დარბაზები. ბევრი ბუშტები, თავი არაბულ ზღაპარში მეგონა. ოჩოფეხებზე შემხტარი ჟონგლიორები, თოკზე მოსიარულე კასკადიორებით.

ნათელი წერტილი (14 -15 თავები)

მაია საქმეში მალე ჩაერთო, მისი ანალიტიკური გონება სწრაფად ჩაწვდა სიტუაციის არსს. საინტერესო ობექტების სანახავად მუსტაფასთან ერთად დადიოდა. ცოტა არ იყოს ვღელავდი ამ გასვლების გამო. ირგვლივ ათასი დანაღმული ადგილი იყო. მეშინოდა ხიფათი არ შემთხვეოდა.

უკუნეთს უხდება რითმა ( მერვე და მეცხრე თავები)

ავტომობილმა სიჩქარეს უმატა, სუნთქვა შემეკრა, თითქოს ყელში მომებჯინა მთელი ცხოვრების ამაოება და სულ წამით, რამოდენიმე წამით ჩემს წინ სინათლემ გაიელვა. მხოლოდ წამი გახდა საკმარისი, რომ თვალწინ დამდგომოდა ჩემი თითქმის სიკვდილი, ჩემი რაღაც, ფერადი

უკუნეთს უხდება რითმა (მეექვსე და მეშვიდე თავები)

-იცი, სანდრო მე არ მახსოვდა... -ვიცი, არც მე. დილით შემახსენა დედაჩემმა. ცოტა ხნით ორივე გავჩუმდით. უხერხული სიჩუმე იყო, მასთან თავს კი არასდროს ვგრძნობდი უხერხულად, თითქოს ჩემი სიბნელის ნაწილი იყო, არაფერი სხვა, არაფერი უცხო.