ფულზე ღირებული 10 თავი

ისევ ადრიანად გამოეღვიძა ეკოს.მძინარე სანდროს დახედა და ფრთხილად წამოდგა საწოლიდან.ოთახს დიდი ფანჯარა ქონდა საიდანაც მზის სხივები უხვად შემოიჭრებოდნენ საძინებელში. მზე მზისკენ გაემართა და ასე ფანჯრდან უყურებდა სრულიად უცხო გარემოს.როგორ ნატრობს ახლა

ვატო არაბული (2 თავი )

- კვალზე გავიდნენ მგონი (აქოშინებული შემოვარდა შაკო ვატოს ძმაკაცი) -მოვდივარ! გიო სადაა? (არაბული ) -ქვევითაა დროზე (შაკო) -დედას მოვ...ტყ..ნავ (ღრიალებდა ბოლო ხმაზე და გასასვლელისკენ გარბოდა) მანქანაში ჩაჯდა და იქაურობა მურუჭების ხმით გააყრუა

მიზანი არსებობისთვის ! ( 7 თავი)

იმასაც მიხვდა, რომ როგორი უსაზღვროც არ უნდა ყოფილიყო მათი გრძნობა ალექსანდრეს ტკივილს მაინც ვერ გაწვდებოდა, ვერ მოაშორებდა სისხლისფერ საბურველს, ვერ დაავიწყებდა იმას რომ ამ სისხლის ლაქების გამო მკვლელი უნდა დაესაჯა. ერთიანად მოიცვა სასოწარკვეთამ,

არასოდეს თქვა არასოდეს (თავი 1)

უღიმღამოდ მივაბიჯებ ქუჩაში...ძალიან დიდი ხანი ვიყავი დეპრესიაში კმარა...მეტი არ შეიძლება..ეხლაც ვითომც გასართობად მივყავარ მეგობრებს მაგრამ აბა მითხარით რომელი ადამიანი გაერთობა მაშინ როდესაც ქმარმა გიღალატა და მიგატოვა შვილს კი გვარსაც არ

უსაზღვროდ სიმპათიური და ნახევარად შიშველი მეზობელი (6 თავი)

საშინელ ხასიათზე დავდექი, არაფერი მინდოდა, არც ედო, არც გოგა აღარც დაბადების დღეზე ყოფნა,ედოს ვუთხარი მე მივდივართქო და გამოვიქეცი. შემდეგი ერთი კვირა სახლიდან არ გავსულვარ .სამსახურის საქმმებს სახლიდან ვაგვარებდი. გოგასგან არაფერი არ

ნაყიდი სილამაზე [7 თავი]

-დავბრუნდები _ჩახშული ხმით უთხრა ალექსანდრემ, ტუჩები გაილოკა და დაბალ ხმაზე გინებით დაიწყო გზადაგზა შარვლის ჩაცმა. შარვლის ერთი ღილი შეიკრა. ქამრის შეკვრას აპირებდა, გამაყრუებელმა ზარის ხმამ ნერვები,

უბრალო გოგოს პატარა ისტორია. (თავი 9)

ანა გაბრიელს ძლივს მოვაშორეთ...ათას კითხვას უსვამდა,ის კინპასუხის გაცემასაც ვერ ასწრებდა ისე სწრაფად ელაპარაკებოდა...ჩვენ კი სიცილით უკვე მუცელი გვტკიოდა.ანა ისეთი აჟიტირებული და გახარებული იყო რამდენიმე დღე გაგრძელდა მისი დაწყნარების

*მამაკაცი ბნელი ჩიხიდან (თავი 9)

სტუმრები ნელ ნელა იშლებიან. თითქმის აღარავინაა, მოლოდ ახლო ნაცნობები. ქეთო ლევანთან ერთადაა მთელი საღამოს განმავლობაში. ახლაც ვუყურებ როგორ სეირნობენ ბაღში და არემარეს ქეთევანის გულიანი სიცილი აყრუებს. თაკოსაც გაუმართლა, მათე ყურადღებას არ აკლებს.

ომგამოვლილები (თავი2)

პალატაში მწოლიარე მიტკლისფერი დემეტრე, რომ დავინახე ძალიან შემეშინდა ,თუმცა მისმა ღიმილმა ყველა შიშს აჯობა, მეც გამეღიმა. ჩემს დანახვაზე დედამისი წამოდგა და ლალიკოსთან ერთად დატოვა პალატა, მე კიდევ მიუახლოვდი დემეს და მარცხენა ხელი მაგრად მოუჭირე

ფულზე ღირებული-9 თავი

ცხოვრება?!ცხოვრება ერთი დიდი ხუმრობაა... გიჟი მარტი... ჩვენ არ ვიცით როდის გაგვახარებს და როდის გაგვთელავს ფეხქვეშ...მაგრამ!...ოდესმე ისევ გამოიდარებს. ადამიანმა არასოდეს უნდა ჩაიქნიო ხელი და თუ მაინც დანებდი გახსოვდეს,რომ ყოველ ზამთარს სიცივე ბოლოს