კორსაკოვის სინდრომი ანუ ამნეზია (2 თავი)

ისტორია გოგონას სესახებ,რომელსიც საავადმყოფოში გამოღვიძების შემდეგ იგებს,რომ ამნეზია აქვს და არაფერი ახსოვს.კეთილი ადამიანების დახმარებით კი თავის გზასა და დიდ სიყვარულს პოულობს.

ზღვარზე (თავი3)

ლევანიც კარგა ხანს შორს იჭერდა ჩემგან თავს, მაგრამ მაინც პირველმა დათმო და გადმოდგა ჩემკენ პირველი ნაბიჯი... უკვე დაძინებას ვაპირებდი, ნატომ საძინებლის კარზე რომ მომიკაკუნა: - ლევანი მოვიდა, ნასვამია... ვუთხარი, რომ გეძინა, მაგრამ არ წავიდა, - ან

სიბნელის რჩეული (3 თავი)

P.S- ბოდიშს გიხდით, მეორე თავი თექნიკურად ონდავ გაუმართავი იყო , ვინაიდან დადების მომენტში ბევრი შეცდომა გაიპარა და პირობას გაძლევთ შემდეგში ანალოგიური აღარ განმეორდება და არც ისეთი მოკლე აღარ იქნება, როგორც წინა თავი იყო.

მთვარეული (თავი 1)

ბამმ!!! ლუკამ შამპანური გახსნა. გარშემომყოფები მოერიდნენ. არავის სურდა სახლის გზას სველი დასდგომოდა.გარეთ ციოდა, დეკემბერი იყო. როგორც კი დიდი ამოფრქვევა დასრულდა ბოთლიდან,მის გარშემო ჭიქები გაჩნდა. ჩემს კაბინეტში ვიყავით შეტენილები, სრული ამ

მზის ჩასვლა (თავი მეჩვიდმეტე)

იყო, პირველად მიდიოდა უცხო ქვეყანაში მამის გარეშე, თანაც უკვე ქმართან ერთად, ჯერაც ვერ გააცნობიერა, რომ უკვე გათხოვილი იყო. ცხოვრების ახალი და სიურპრიზებით აღსავსე ეტაპი იწყებოდა.ძალიან გაუჭირდა ლიზასთან და მამასთან დამშვიდობება. დათოსაც უჭირდა.

24 თვე (მეხუთე თავი)

რაღაც ცუდის მოლოდინი მქონდა. ხანდახან მინდოდა ფანჯრიდანაც გადავმხტარიყავი და ასე საცოდავად დამესრულებინა სიცოცხლე. სერიოზულად ვიყავი უკვე დანერვოზებული. მზარავდა ადამიანთა ხმა. ყველაფერზე ან ვტიროდი ან ვკიოდი.

სიბნელის რჩეული (2თავი)

კარი გავაღე. ჩემწინ სანდრო იდგა, კაფეში აღაეავინ აღარ იყო.რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი, დავინახე ლანა და თავის დაქალები,დიდი ინტერესით,რაღაცას უყურებდნე. გარეთ გავვარდი, ცივმა ზღვის ნიავნა დამმიბერა. ჩემს მოპირდაპირას პორტზე გადაჭიმული იყო შავი

სიბნელის რჩეული (1თავი)

ერთი ამას შეხედეთ, ჩვენი საყვარელი სოფი! სანდრომ წინსაფარი მესროლა,რომელიც დავიჭირე, და წელზე შევიკარი. - დილა მშვიდობისა, სანდრო. - ახალი ამბავი გაიგე? - მკითხა, და თან ახალი ოფიციანტისკენ შებრუნდა. მისი ხელები დაკავებული იყო სუფთა თებშებით,

კორსაკოვის სინდრომი ანუ ამნეზია (1 თავი)

„მონატრება ყველაზე საშინელი ფორმაა,როდესაც ხარ მასთან და გრძნობ,რომ ის არასდროს იქნება შენი“ _გაბრიელ გარსია მარკესი- გამოფხიზლებისთანავე მხოლოდ

ზღვარზე (თავი2)

რომ ჩამოვიდა, მეგონა, იმ სახლში დარჩებოდა, ბებია-ბაბუასგან რომ გვერგო, მაგრამ ჩემთან ისურვა რამდენიმე დღის გატარება და უარი ვერ ვუთხარი. მის მზერაში რაღაც ისეთი დავაფიქსირე, რაც სხვა დროს არ შემიმჩნევია. დედაჩემს მხიარული და უდარდელი გამოხედვა არც