იმედი წარსულიდან (სრულად)

დიდხანს ვფიქრობდი რა დამეწერა დავალებისთვის. არ ვიცოდი რა თემა ამერჩია. დრო სწრაფად გადიოდა. უკვე ღამის 12 საათი დაწყებულიყო, მე კი ისევ კომპიუტერთან ვიჯექი და ფიქრებით დაღლილს თვალი გამექცა საქართველოს რუკისკენ, რომელიც იქვე, კედელზე ეკიდა.

იმედი ისევ კიაფობს

სიო გადიქცა მძლავრ გაქროლებად, მოედო ელვის სისწრაფით ველებს, შემოაღწია გულის ღრიჭოშიც, განცდებს აღვირი აგლიჯა მყისვე...

უსასრულო იმედი

დილის შვიდის ნახევარია, მე კი ვდგავარ სარკესთან გაშეშებული და ვუყურებ სხეულს, რომელიც დარწმუნებული ვარ, მალე მიებარება ცივ მიწას. მეშინია. კი, მეც მეშინია, მეშინია რომ ვერ შევძლებ ყველაფრის მოსწრებას და მასთან შეხებას, ბედნიერებას.

მომავლის იმედი

ადრე მითხრეს, როდესაც ძალინ გაწუხებს რაღაც წუხილი ფიზიკურ ტკივილს ემსგავსებაო. ხო, ახლა ამას ვგრძნობ. გული მტკივა, თითქოს გაჩერებული და ცარიელია, რაღაც უშლის ხელს და ძველებურად აღარ ფეთქავს,

იმედი

გავიღვიძე და ფანჯარას გავხედე. წვიმდა. ამინდი რომელიც ყველაზე მეტად მიყვარს. წვიმაში ხეტიალს და ცეკვას რა სჯობს არა? ჰმ... ნეტავ შემეძლოს ახლა ავდგე, სააბაზანოში შევიდე და თავი მოვიწესრიგო, შემდეგ ტანსაცმელი ავარჩიო, გავისეირნო ან იქნებ ჩემს კაფეში

ბოლო იმედი

გათენდა მზის გამჭოლი მზერა და შენი თვალები ერთმანეთს შეერწყა,ნაზად მოიფშვნიტე თვალები ირგვლივ მიმოიხედე და ისევ იგივე სცენარი დაგხვდა სიცარიელე, საწოლიდან წამოდექი და შენი ნატიფი სხეული მიანდე მზის სხივებს,

იმედი რომელიც გვაძლიერებს

ნეტა არიან სრულყოფილი ბედნიერი ადმინები? შინაგანად სავსე ბედნიერებისგა რომ ანათებენ ?და ამ ბედნიერებას სხვებსაც რომ უნაწილებენ ? ალბათ ყველა ადამინი რაღაცში პოულობს ბედნიერებას მთავარიაა აიმედი არდავკარგოთ რომელიც გაგავძლიერებს და რომლითაც ვცხოცხლობთ

ერთადერთი იმედი (დასასრული)

ყველაზე დიდ გაუგებრობაში იყო ვიდრე აქამდე ყოფილა. პირველი არავინ იცოდა მისი დაოჯახების შესახებ საუკეთესო მეგობრისა და ბიძის გარდა, არავის არაფერს უყვებოდა, ვინც იცოდა მათ ამ ქორწინების ფიქტიურობაზეც

ერთადერთი იმედი

მთელი ღამე ვერცერთმა ვერ დაიძინა. ორივეს თვალები მოეხუჭა და ერთმანეთზე ფიქრობდნენ. თამო ნანობდა , ნანობდა რომ ასე დაელაპარაკა, სინამდვილეში ძალიან მოსწონდა ყველაფერი რაც ხდებოდა, უბრალოდ მეორე მხრივ სიშს გრძნობდა, ფიქრობდა რომ რაღაცეები ეჩვენებოდა,

ერთადერთი იმედი (მეხუთე ნაწილი)

მოსაღამივდა , თაკომ ბავშვი დააძინა და სტუმრებს ელოდა , მანამდე კი სუფრა გაშალა , ლევანიც ეხმარებოდა , ერთად ტრიალებდნენ . ბოლოს ლევანმა გამბედაობა მოიკრიბა , თამოს ხელი ხელებში მოიქცია