ძილბურანში მყოფი არსება

წვიმა ირგვლივ ყველასა და ყველაფერს ასველებს, მეორე მხრივ კი აფხიზლებს როგორც ძილბურანში გახვეულ ბუნებას,ისევე გაზარმაცებულ ადამიანს რომელიც დეპრესიაშია ჩავარდნილი.არ სურს გამოფხიზლება ვერა და ვერაფერი აძლევს სიცოცოცხლის ხალისს.ამ დროს კი ზეცა რთავს

ბებოს დღიური IV-თავი,უბედურებაში მყოფი ლილი

ბები,ვაგრძელებ ჩემს ისტორის.აბა,შენ იცი ყურადღებით წაიკითხე ჩემი მონაწერი ბევრ საინტერესო ამბავს აღმოაჩენ.

ასეც ხდება ხოლმე (ნაწ.2 სრულად )

ღამის სიჩუმეში გახვეული თბილისი, მიძინებული ქალაქის პოზიციაზე მყოფიც კი ინარჩუნებდა თავის ხიბლს, შესანიშნავი ხედებითა და ძველი იერით. წყვდიადში გამოჩენილი სავსე მთვარის ფონზე, ამ პატარა ქალაქში მყოფი

გაურკვევლობაში მყოფი მონადირე

ვერასდროს წარმოვიდგენდი თუ გაურკვევლობაში მყოფ მონადირეს დავემსგავსებოდი,თითქოს ყველაფერი გავიარე ყველა გამოწვევა და გამოცდა გადავლახე და მაინც რაღაც არ მასვენებს იქ შიგნით სულის სიღრმეში რაღაცა მღრნის რაღაცა მკავს და მსპობს და არ მაძევს მოდუნების

აბსტრაქციაში მყოფი (თავი 4)

გადიოდა დღეები და ალექსანდრეს და ბარბარეს სამყარო უფრო და უფრო ფართოვდებოდა,საზღვრებს სცდებოდა,ეიფორიის და რელაქსაციის შერწყმა იყო მათი ურთიერთობა. -სადმე არ წავდეთ ბაბი დასასვენებლად? -მივადექით ამ თემას ხო უკვე?! -კი ვერსად გამექცევი.

"აბსტრაქციაში მყოფი" (თავი 3)

რაღაც საშინელებას ვგრძნობ.ორი ადამიანი ვარ ხვდები რას ვამბობ?!ერთი არა ორი ვარ.გაორებაა თუ რა არის არ ვიცი.ყოფილა მომენტი როდესაც რაღაც საკითხში ორი აზრიი მქონია.ერთი მე მეორეს არ ეთანხმებოდეს ხდება ხოლმე,მაგრამ ახლა სხვანაირადაა საქმე.

"აბსტრაქციაში მყოფი"(თავი 1)

ალბათ წლების წინ გამხმარ ხის ნაჭერზე ვზივარ საიდანაც ულამაზესი ხედი იშლება,თითქოს ჩემთვის იყოს შექმნილი ეს ხედიც და ეს ხის ნაფოტიც.წინ გაიხედე,გამომყევი და ყველაფერს ჩემი თვალით დაგანახებ.ის დროა როცა მზე ჩადის ცის'ფერ ცაზე ანათებს ის ნარინჯისფერი