ნანო #დასასრული

- არ მინდოდა ადამიანების სახეები დამენახა. კომპანიაშიც ძალდატანებით დავბრუნდი. ყველას თავს ვარიდებდი. მეზიზღებოდა, რომ დედაჩემის სხეული მიწის ქვეშ იყინებოდა და ამ დროს ადამიანები დედამიწის ზედაპირზე დააბიჯებდნენ.

ნანო #5

- რა განერვიულებს, ნანო? - უცებ იკითხა ნიშნიანიძემ. გოგო ლამის იქვე ჩაიკეცა, როცა გიგას სიახლოვე იგრძნო. - მე შენთან არ ვარ? შენი აზრით, ჩემნაირი არსება ვინმეს ყვავილებს ისე და უბრალოდ უყიდდა? ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვს, ნანო, შენ ჩემზე უკეთ იცი

ნანო #4

- გამოგვივა, ნანო, - ცარიელ ოთახში ექოდ გაისმა გიგას ხმა, რომელსაც გოგოს სურნელი ჯერ კიდევ შერჩენოდა და ხარბად ისუნთქავდა. არც ჰქონდა გააზრებული რას აკეთებდა. - დღეს მე დავლევ და დაგირეკავ. უნდა მიცნო “ორი სიტყვით”.

ნანო #3

პირველ სართულზე ყვავილებს ელაპარაკებოდა ისევ. მთელი კომპანია გააცილა და გიგას ჩამოსვლას ელოდა. ისიც ისე აჭიანურებდა, უკვე ნერვები ეშლებოდა ნანოს. ფეხის ხმა რომ გაიგონა, ყვავილებთან ჩაიცუცქა. მიწა ხელით გადაასწორა ქოთანზე.

ნანო #2

ვიღაცამ მაინც მოუსმინა. თუ უბრალოდ ზრდილობის გამო არ გაუთიშა? რა მნიშვნელობა აქვს, როცა თვითონ შვება იგრძნო. შვება იმის, რომ სრულიად უცხო ადამიანი მეორე ადამიანისთვის შეიძლება არსებობდეს. თუნდაც, ასე მშრალად და უშინაარსოდ.

ნანო #1

ცამ პირი გახსნა და მკრთალი სინათლე მიმოაფინა ირგვლივ. ჯერ კიდევ არ ჩამალულიყო მთვარე კარგად ღრუბლებს იქით. ვეებერთელა სიყვითლე კი ნელ-ნელა მოიწევდა სიმაღლისაკენ. აღმოსავლეთი ფერადდებოდა. უცნაური ფერი ჰქონდა ცას. სექტემბრისთვის შეუფერებლად ადრე

ნანო! (სრულად)

თოვს! ისე საზიზღრად ცივა,რომ სიცივე ძვლებში მატანს და გაუსაძლის ტკივის ვგრძნობ ყველა ძვალში რაც კი გამაჩნია, ცოტაც და ტვინიც გამეთიშება სიცივისაგან. აშკარად მოვიყინე, ფეხებიც დამისველდა, გინდ გეცვეს ეს ფეხსაცმელი გინდ არა, მაინც ერთიდაიგივეა ისსე