რა ვქნა

რა ვქნა, რომ არ შემიძლია შევაჩერო დრო. მე სულაც არ შემიქმნია ეს მტანჯველი რტო. რა ვქნა, რომ აღარ გამომდის მხოლოდ შენი ნახვა. მზე ჩემთვის შენგან ამოდის, დროის მსურს შენახვა. რა ვქნა, რომ არ შემიძლია შენს გარეშე ცხოვრება. მეტი რაღა დამრჩენია,

რა მოხდებოდა?

მაშინ, როდესაც შეგიძლია საკუთარ თავთან მარტო დარჩენა ყველაზე კარგი საშუალებაა გაანალიზო თუ რა არის ის, რაზეც ყველაზე მეტად გწყდება გული. რას შეცვლიდი ახლა, რომ გქონოდა ამის შანსი. როგორ შეიძლებოდა განვითარებულიყო მოვლენები სხვაგავარად, რომ მიგეღო

ვითომ საინტერესო ცხოვრება (რა მოხდა ლიზას სიკვდილის შემდეგ?)

როგორი საშინელი წარმოსადგენია გაიღვიძო და ცხოვრება თავზე დაგენგრეს? ეს ჩემთვის უკვე წარმოსადგენი აღარაა, რადგან ეს ყველაფერი მეც გამოვცადე. ლიზა, ჩემი ძალიან კარგი მეგობარი იყო და არა მარტო მეგობარი ის ადამიანი ვისთანაც თავისუფლად შემეძლო

იყო და არა იყო რა (რითმას ეტიუდი)

იყო საათებში ღამით გაქაფული, მთვარით მოთხრობილი კვანტური ოცნება; მკრთალი ნათებებით თვალებ გაკვანძული სიცოცხლის წყურვილის უდროო მოთმენა,

მერე რა იქნება?

უაზრო ცხოვრებით ასე გადაღლილი, ისევ ვიფიქრებდი ალბათ თვითმკვლელობას. ბოლოს ყველა კვდება და რა მოხდებოდა თუკი დავაჩქარებ იმ დღის ჩემთან მოსვლას? მაგრამ თუ დავრჩები მერე რა იქნება? მოდი მიპასუხე- რამე მეშველება? შენით გადაკარგულს არსად მიმესვლება

,,რა, - მზეს"

უძველეს დროში ქართველებს და ეგბიპტელებს ქონდათ სავაჭრო კავშირი, რის შედეგადაც სიტყვები და კულტურა გარკვეული დოზით შეერია ერთმანეთს. ეს ლექსი კი საქართველოზე და მის ბედისწერაზეა. უფრო კარგად გასაგებად კი განვმარტავ ზპგიერთ სიტყვას: ტანის ასოთ რიცხვთა

არ გაჩვეულებრივდე რა..

ზუსტად ვიცი, თითქმის დარწმუნებული ვარ რომ ზამთარში შემიყვარდი, ზამთრის ნაცრისფერ და საშინლად ცივ დღეებს სიცილში, რომ ვატარებდით, არასდროს მიფიქრია, რომ შეიძლება ზამთარში ვინმე შემყვარებოდა, ერთ ცივ და თოვლიან დილას გავიღვიძე და მივხვდი, რომ

რა გითხრათ ან რა მოგიყვეთ

რა გითხრათ, რა მოგიყვეთ მაშინ როცა გაყინული, ოთხად მოკეცილი ვზივარ საავდმყოფოს რკინის სავარძელზე. ვგრძნობ როგორ ცდილობს ეს ადგილი დამეპატრონოს, ცდილობს შემესისხლხორცოს მაგრამ... ღმერთი ჩემო მაგრამ.... ბექა არმისცემს მას ამის უფლებას, აქ რომ იყოს და

თქვენი ყალბი ღიმილით დავიღალე

თქვენი ყალბი ღიმილით დავიღალე,არარეალრი ხალხის მორევში დავიკარგე,ვერსად ვერ ვნახე ადგილი ვერ დავიმალე,ამ უმსგავსობის ყურებით მე დავიღალე. ჭუჭყიან ხელებს სხვან რომ აწმინდავთ,მერე ბედს ერჩით

თბილისელები ფერადდებიან [ნაწილი მეექვსე]

ეს იყო ყველაზე მოულოდნელი რამ ვაჩესთვის და საბასთვის. დაბნეულებს სახეზე მიმიკები გაშეშებოდათ.-ვერ ვიაზრებ.-აღმოხდა ქეთის.-რამდენიმე დღეში კუპერს გამოვიყვან.-გახარებული ლაპარაკობდა ნაო და ბარათს