ჩემი გაღიმების რენესანსი

თითქოს ძველი წლებიც მომელანდა, გულს რომ ყოველ ღამე მისერავდნენ, შენ ხარ უსასრულო ოცნება და ჩემი გათენების სიფერადე.

რენესანსი (5)

ყველას ჰქონდა რაღაც საიდუმლო. ის კუნჭულები, რომლებიც დიდის ამბით ჩარაზეს. ისე, თითქოს ვერავის შეეძლო იქამდე მიღწევა, მაგრამ ის კი არ იცოდნენ, რომ ოდესღაც ვიღაც ისეთები გამოჩნდებოდნენ მათ ცხოვრებაში, რომლებიც იმდენად მამაცები და გონიერები

რენესანსი (4)

და აი, ის მომენტიც დადგა, კამათში, იოანეს ყველაზე მეტად რომ უყვარდა; ჩაფიქრებულ ნიას სიტყვა შუაზე გაუწყდა, თვითონვე გაჩერდა. წამით იოანეს შეხედა, შემდეგ კი, ისე დადგა, თითქოს გაქვავდაო და მზერა სადღაც უკიდეგანო სივრცეში გადაისროლა. დადუმდა. მიხვდა,

რენესანსი (3)

და მაინც, რა იყო... ცარიელ ოთახში მყოფი ხან ფანჯარასთან ჩამოჯდებოდა, ხან კი კარს აეკრობოდა. ჩამიჩუმი არ ისმოდა და არც უნდოდა ოდესმე ვინმეს ხმა გაეგო. შეეჩვია. სიჩუმეს შეეჩვია და ბუზის გაფრენის ხმაც კი აშფოთებდა. ხან საწოლზე ჩამოჯდებოდა და ცარიელ

რენესანსი (2)

სალომესთვის, ტიპური მეგრელისთვის რომ დაგვეჯერებინა, ნიას სჭირდებოდა მამაკაცი, რომელიც მის სიუჟმურეს უკუაგდებდა და ამ ახალგაზრდა გოგონას სიცოცხლის ხალისს დაუბრუნებდა. მაგრამ, რაღა თქმა უნდა ნია სრულიად განსხვავებულად ფიქრობდა, უფრო სწორად, ხშირად

რენესანსი

ეს არ არის ის სიყვარულის ისტორია, რომელსაც დიდები ყვებიან ხოლმე; შეხვდნენ, ერთმანეთი გაიცნეს, ერთი ნახვით შეუყვარდათ და ბოლოს, დაქორწინდნენ, ეს კი დასაწყისია იმ დასასრულისა, რომელიც წუთისოფლის განუყოფელი ნაწილია, მაგრამ ასევე დასაწყისია იმ სიცრუისა,

რენესანსი ძველის...

სიმხურვალე გაუყვიათ ალმურავლილ ტუჩებს, მოგვედება მთვარის შუქზე სიტკბოება მწველი, შურისაგან ლამის თვალი დაუბნელდათ ქუჩებს, ისე მომხიბლავი იყო რენესანსი ძველის...