უკუნეთს უხდება რითმა ( მერვე და მეცხრე თავები)

ავტომობილმა სიჩქარეს უმატა, სუნთქვა შემეკრა, თითქოს ყელში მომებჯინა მთელი ცხოვრების ამაოება და სულ წამით, რამოდენიმე წამით ჩემს წინ სინათლემ გაიელვა. მხოლოდ წამი გახდა საკმარისი, რომ თვალწინ დამდგომოდა ჩემი თითქმის სიკვდილი, ჩემი რაღაც, ფერადი

უკუნეთს უხდება რითმა (მეექვსე და მეშვიდე თავები)

-იცი, სანდრო მე არ მახსოვდა... -ვიცი, არც მე. დილით შემახსენა დედაჩემმა. ცოტა ხნით ორივე გავჩუმდით. უხერხული სიჩუმე იყო, მასთან თავს კი არასდროს ვგრძნობდი უხერხულად, თითქოს ჩემი სიბნელის ნაწილი იყო, არაფერი სხვა, არაფერი უცხო.

უკუნეთს უხდება რითმა (მეხუთე თავი)

დღე ფეხდაფეხ მიჰყვა ღამეს, გადაება და გვერდიდან არ მოსცილებია. იმ დილით ჩემთვის არ გათენებულა, რადგან არავის უთქვამს გათენდაო. ალექსანდრე მოსაღამოვებულს მოვიდა, ისევ ვიწექი. საწოლთან ჩამომიჯდა და თმაზე ხელი გადამისვა. ხმა არ გამიცია.

უკუნეთს უხდება რითმა ( მეოთხე თავი)

ყველაფერი რაც ახლაა ოდესღაც არ იყო და ოდესმე აღარ იქნება ყველაფერი ის, რაც ახლაა. მიდის ცხოვრება ვისთვის ფეხაკრეფით და ვისთვის სირბილით, სხვისთვის შეიძლება მიფრინავდეს წუთები, დღეები, წლები. ენაცვლება დღე და ღამე ერთმანეთს. სინდისისგან შეწუხებულ

უკუნეთს უხდება რითმა ( მესამე თავი)

ალექსანდრემ გამიღიმა და ჩემდა უნებურად ცივი, გაოცებული მზერა მივაჩეჩე. სწრაფი ნაბიჯით გამოვბრუნდი და გზააბნეული გულისცემასი ვიგრძენი მაჯებში. არ ვიცი რა დავარქვა, ალბათ სირცხვილის გრძნობა უფრო იყო, ვიდრე სხვა რამ, თუმცა კი ისევ ამეფარკლა ლოყები.

უკუნეთს უხდება რითმა (მეორე თავი)

რამდენიმე საათში ისეთივე დაღლილს გამომეღვიძა, როგორმაც დავიძინე და ამან სულ უფრო ამირია, ისედაც არეულ-დარეული ხასიათი. ფხიზელი ძილი მაქვს, თუმცა ახლა ვერაფერს დავაბრალებ ჩემს გამოღვიძებას. საუკუნესავით გამეწელება ხოლმე წუთობით ძილი და თითქოს ჩემს

უკუნეთს უხდება რითმა ( პირველი თავი)

- დილა მშვიდობის ლიზა!- მეზობელი სახლის მეპატრონე თავს ხრის და პასუხს არც უცდის ისე აგრძელებს გზას სკოლისკენ. - დილა მშვიდობის!- ჩავილუღლუღებ ისე ჩუმად, რომ მეც კი მეპარება ეჭვი, ვთქვი თუ არა რაიმე.