შეიძლება მე რომ,ვიყო მხატვარი?!

რა არეული ვარ..უბრალოდ ამაზრზენად,ჩავიფალი ხატვაში..."საუკუნისგრძნობებშემონახული" პორტრეტების დახატვით იმდენად გავერთე,ვეღარ გავიაზრე რომ,რამე გამხარებოდა ან ვინმე შემყვარებოდა...სამაგიეროდ ხატვამ ყველაფერი პირიქით განმაცდევინა.

მინდა რომ მოგიძღვნა მთელი სამყარო

მინდა რომ მოგიძღვნა მთელი სამყარო, მინდა რომ იმედი სულ ჩემზე ამყარო, არ მინდა ოდესმე ფარ-ხმალი დავყარო, უფალო არ მინდა ოდესმე გაგვყარო.

მეზიზღები იმიტომ რომ შემიყვარდი (ნაწილი 2)

ანასთვის სიმღერა ძალიან მნიშვნელოვანი რამ იყო, ეს მისთვის ერთგვარი ხსნაა. როცა მღეროდა ავიწყდებოდა აბსოლუტურად ყველაფერი და თავის მეორე მეს პოულობდა სადღაც, თავის გულში მიმალულს. ის კვირაობით ლაუნჯ ბარში მღეროდა და ამისთის კარგადაც უხდიდნენ.დგეს

მე რომ გაფრენა არ შემიძლია!

გავფირნდებოდი,მაგრამ მე რომ გაფრენა არ შემიძლია! ვერ გადავურჩი სულის კვეთებას ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას! მაგრამ მინდა მე სიცოცხლე ! მინდა!

მე ვიცი, რომ არაფერი არ ვიცი (1)

ვერც დედა და ვერც ვერავინ იგებდა. ვტიროდი ჩემთვის და ირეალობაში ჩემთვის სანატრელ ოჯახს წარმოვიდგენდა.. დრო გადიოდა ამ წარმოდგენილ ოჯახში მე ჩემი ადგილი დავიმკვიდრე და ღამით, ძილის წინ იქ ვაგრძელებდი ცხოვრებას სადაც ბედნიერი ვიყავი ცოტა ხნით..

ყველაფერი ან არაფერი

ეს იატორია ჩემ გრძნობებზეასიყვარული ყველაფერია მე შემიყვარდა ადამინი რომლის სული სიგიჟემდე მიყვარს ყველაფერი 2015 წლის 2დეკემბერს დაიწყო და დღემდე ერთად ვართ ბევრი სირთულები გადვიტანთ მონატრება იმედგაცრუება ტკივილი ეს დღები ყვეალზე საშინელი იყო ის

კიდევ ერთი სიზმარი მასზე (ჯერ რომ ვერაფერს ხვდება)

შემომეპარე წარმოსახვის სამფლობელოდან, როგორც უთქმელი მონატრების ნორჩი სურნელი, მივიწყებული სურვილების უცხო ჩეროდან ახლა ცხოვრების სასრულობის ფორმულებს ველი! ვდგავარ უჩუმრად… მიშეშდება წამით სხეული, თითქოს გრძნობებმა უჩინრობის დაკარგეს ძალა და აღარ

დედიკო და მამიკო მაპატიეთ,რომ მახინჯი ვარ

ეს ამონარიდი დღიურიდან რამოდენიმე დღის უკან წავიკითხე ინტერნეტში.ძალიან მომინდა თქვენთვისაც გამეზიარებინა. წაიკითხეთ დედებო და მომავალო დედებო. მამებო და მომავალო მამებო

დედიკო და მამიკო მაპატიეთ,რომ მახინჯი ვარ

ეს ამონარიდი დღიურიდან რამოდენიმე დღის უკან წავიკითხე ინტერნეტში.ძალიან მომინდა თქვენთვისაც გამეზიარებინა. წაიკითხეთ დედებო და მომავალო დედებო. მამებო და მომავალო მამებო

დავიბადე იმისთვის რომ ვიყო ბედნიერი (სრულად)

მინდოდა რომ კარგად დამამახსოვრებოდა მისი სახე,ბოლოჯერ შევეხე მის ტუჩებს და წამოვედიი... დღეს მისი ნახვიდან დღემდე 7თვე გავიდა და ვხვდები რომ არ შემიძლია, მე ვერ შევეგუე უმისობას, ახლაც ამას იმიტომ ვწერ რომ არვიცი გული რას გადავაყოლო.