უსათაურო

შუაღამისას თავსხმა წვიმა მაღვიძებს,საწოლიდან ვდგები და ფანჯრისაკენ მივდივარ,კოლოფიდან ერთ ღერ სიგარეტს ვიღებ და ფანჯარასთან მისული უკვე პირველ ნაფაზს ვურტყამ...ფანჯრიდან მხიარული წყვილის სიცილის ხმა აღწევს,ვხედავ როგორ ცეკვავენ წვიმაში,სევდანარევი

იქნებ ფანჯარასთან მელი ყოველ ღამე

როცა ამინდები ყველა სულერთია..როცა ფანჯარასთან ზიხარ მელოდები..ბრაზობ შენი გული რარიგ სულელია..რისთვის აიჩემა რომ მე დავბრუნდები..თითქოს განთიადის ნაზი ფერწერაა...სევდად დახატული თვალში

ადგილი ფანჯარასთან (თავი 4)

- როგორი ბუტია ყოფილხარ! დამიჯერე, ოდესმე აუცილებლად გავაკეთებ რამეს, რაც ჩემზე წარმოდგენას შეგიცვლის.- უარესობისკენ? - ვკითხე გულუბრყვილო გამომეტყველებით, იმ იმედით რომ ეწყინებოდა და მე ოდნავ მაინც

ადგილი ფანჯარასთან (თავი 3)

სანამ სოფი დაბრუნდა, ფიქრებში გართულს სულ დამილევია ჩემი აპეროლი.უცნაური დახვედრა, ყვავილები, სოფიას დაბნეულობა და არა დამაჯერებელი პასუხები. სავსებით ჩვეულებრივი გიორგი. ჩვეულებრივი, წითურ თმას და

ადგილი ფანჯარასთან (2)

სანამ ბარგს ველოდებოდი ჩემი საერთაშორისო ბარათი ჩავდე ტელეფონში და მაშოსთან დავრეკე, უკვე მენატრებოდა. მერე ეკას და გოგისაც ველაპარაკე, ამასობაში ჩემი ჩემოდანიც გამოჩნდა, ისეთი მძიმე იყო ძლივს გადმოვათრიე და გასასვლელისკენ გავემართე, პარალელურად

ადგილი ფანჯარასთან

სულ მჯეროდა რომ ყველაფერი ბედია. განსაკუთრებით სიყვარული. სულ მჯეროდა რომ ყველაფერი ბედია და მიუხედავად ამისა სულ მჯეროდა რომ შეგვიძლია ჩვენი ცხოვრების შეცვლა. მჯეროდა რომ ერთ დღეს აუცილებლად მეყოლდებოდა ჩემი ნახევარი და ეს ყველაფერი ტანჯვის,

ყრუ ფანჯარასთან

ყრუ ფანჯარასთან ვზივარ ობოლი. თავისუფალი ოცნებაც არ მაქვს, ის არ ახდება...