შემოდგომის ფერი(3)

-მომეცი-აიღე-ხელი გავუწოდე მაგრამ მეორე ხელში გადაიტანა და ზემოთ აწია,ისე გავნერვიულდი თვალებიდან ნაპერწკლებს ვყრიდი,არვიცოდი რამექნა,ქუსლიანები გავიხადე და იმმანქანას ვესროლე რომელზეც დანარჩენები იყვნენ მიყუდებულები.

ზღვის ფერი გაქვს თვალები და... თავად ჰგავხარ... ზღვას...

ზღვის ფერი გაქვს თვალები და... თავად ჰგავხარ... ზღვას... თუ არ შეგებრალები და მისთხოვდები სხვას... მივატოვებ გაზაფხულზე თესვასა და ხვნას; გადავლახავ ადიდებულ ჭოროხსა და მტკვარს ცეცხლს გავატან შენს სამყოფელს; შენს სიყვარულს ქარს და მოგიკლავ

გაზაფხულის ფერი(2)

-ჩვენმა დამიანემ ის ბიჭი დაჭრა რო ემუქრებოდა ,ახლა სიკვდილს ებრძვის -ციალ,პოლიციაში ვინდარეკა? ფავშრი გავლურჯდი ახლა ყველაზე ნაკლებად მინდოდა ჩემი სახელის და გვარის მოსმენა -არვიცი ქალო,დამიანეს მამა იმუქრება გავიგებ საიდან შევიდა ზარიო ამ

გაზაფხულის ფერი (1)

-იქნებ ფეხი აიღო-ვეცადე მკაცრად მეთქვა -ვაა,ლაპარაკიც სცოდნია -უკაცრაცად? -შენია?-ცინიკური ღიმილი დასდევდა სახეზე -რა? -ასე დაგაბნია ჩემმა სილამაზემ ძვირფასო?-ეს თქვა და მთელი გულით გაიცინა

"განშორების სევდიანი ფერი"(11)

ყველაფერი ჩვეულებრივ რიტმში მიდიოდა,შეყვარრებულები ყოველდღე ნახულობდნენ ერთმანეთს.დიტო მხოლოდ შვილების სანახავად მიდიოდა,ნონა მარტო იყო და ხვდებოდა,რომ ქმარი ენატრებოდა.. ერთ საღამოს მასთან დარეკეს და შეატყობინეს,რომ დიტო დაჭრილი მიიყვანეს

"განშორების სევდიანი ფერი"(10)

ღამით როგორც კი 12ს გადასცდა დამიმ დაურეკა. -გილოცავ,ჩემო პრინცესა,დიდ ბედნიერებას და ულევ სიხარულს გისურვებ.მინდა,რომ სულ გახარებულს გხედავდე,რა თქმა უნდა ის უფრო გამიხარდება,რომ ბედნიერება მე მოგანიჭო,მაგრამ ჩემს გარეშეც ბედნიერი უნდა იყვე..ძალიან

"განშორების სევდიანი ფერი"(9)

დიტოს საავადმყოფოდან გამოწერის შემდეგ 1 კვირა გავიდა.ის საშინელი ამბავი არ ავიწყდებოდა სულ თან სდევდა,ვერ ივიწყებდა,რომ ცოლმა უღალატა და,რომ სანდრო მისი შვილი არ იყო.ცოლს არ ელაპარაკებოდა,მიასთანაც ისე იქცეოდა ვითომ არაფერი

ჩემს სამყაროს შენი ფერი აქვს(1)

წვიმის სუნით გაჟღენთილ ქუჩას ნელა მივუყვებოდი და დაღლილობისგან და სასმლისგან მუხლები მეკვეთებოდა.უკვე ღამის2საათი ხდებოდა და ქუჩაში არავინ იყო. თავ დახრილი სწრაფი ნაბიჯიდ მივიწევდი სახლისაკე და უეცრად სახეზე სიმწრის სიცილმა

"განშორების სევდიანი ფერი"(8)

-ის ჩემი შვილია!არ ვაპირებ,რომ სანდრო მანდ გაიზარდოს!(ლუკა)-გაცეცხლებული ლაპარაკობდა,უფრო სწორედ ყვიროდა,ისე,რომ ხმა ისმოდა. -მართალია,შენი შვილია,მაგრამ ჯერ არა..მიას ვჭირდები,ოჯახს ვერ დავანგრევ(ნონა)-დიტოს ამის გაგონებაზე გონება

"განშორების სევდიანი ფერი"(7)

კიდევ 1 თვე გავიდა... უკვე 31 დეკემბერია,2015 წლის ბოლო დღე,ყველა ოჯახში საახალწლო განწყობაა,ჩვენი გმირები და არა მარტო ისინი მასწავლებლებისგან დათხოვნილები არიან.-დედა,ნამცხვარს გამოვაცხობ და უნდა გავიდე,სალოსა და თეკლას