მოტაცება შეკვეთით 7

ბევრი ვიარეთ, ბოლოს კი პატარა მინდორს მივადექით და ცოტა ხნით დაჯდომა გადავწყვიტეთ. ვიხსენებდით ბავშვობას (მართალია მაშინაც არ ვიყავით დიდები, მაგრამ მაინც) და გულიანად ვიცინოდით, იმაზეც კი, რაზეც იმ კონკრეტულ მომენტში ტირილით ვკვდებოდი ხოლმე. -ნიტა

მოტაცება შეკვეთით 6

ასე ჩემს წვალებაში გადიოდა დრო. ჩემსა და მათეს შორის არაფერი იცვლებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ მათე სულ ჩემს გაბრაზებას ცდილობდა, მაინც მიყვარდა. ხო, ბავშვური სიყვარული ხომ მაიინც განსაკუთრებულია და ასე ვიყავი მეც. მის ცუდად მოქცევასაც მივეჩვიე,

მოტაცება შეკვეთით 5

-ხვალ ტასოს არაფერი უთხრა რაა. მით უფრო სანამ წავალთ, კარგი? თორემ ხომ იცი როგორიცაა და შეიძლება საერთოდ აღარ წამოვიდეს. -აუ ეგ ბავშვი გადამრევს რაა. - თქვა აკომ მოწყენით. -ვეღარ გავიგე რა, ისევ ძველებურად უნდა ვიქცეოდე და მერე აღარ იქნება ეგრე.

მოტაცება შეკვეთით 4

გასაღები ავიღე და წავედი, ეკა და მია სახლში მივიყვანე, დედას დავუბარე რომ სახლში მალე დავბრუნდებოდი და არ ენერვიულა, მე კი ნიკასა ტასოსკენ გავემართე. გზაში გამიმართლა და პატრული არ შემხვედრია. თითქმის მისული ვიყავი ნიკამ რომ დამირეკა.

მოტაცება შეკვეთით 3

ამსობაში ერთი კვირაც გავიდა და ჩემი გამოცდებიც დაიწყო, მეცადინეობა მჭირდებოდა და ამიტომ თბილისში მომიწია ყოფნამ. ტელეფონის ხმა არღვევს სიჩუმეს, ნიკას ნომერია. -სად ხარ ნიტა? -გამოცდები მაქვს და თბილისში ვარ, რა ხდება? -ქეიფი გვინდოდა და გაემზადე

მოტაცება შეკვეთით 2

გზაში დრო როგორ გავიდა ვერ გავიგე... -აიი მოვედით - ამბობს ნიკა მხიარული სახით. -კარგი ბიჭებო და გნახავთ საღამოს. იმედია- ვამატებ ბოლოს ღიმილიანი სახით - თუ სადმე არ წახვედით. -საღამომდე.

მოტაცება შეკვეთით 1

ჰეეი, მე ნიტა ვარ. ჩემს თავზე ლაპარაკი არ მიყვარს, თუმცა გეტყვით რომ ვარ 18 წლის, ვსწავლობ და ამის გამო მომიწია მშობლიური მხარის დატოვება და დროებით თბილისში გადმობარგება. აქ თითქმის არავინ მყავს და ერთი სული მაქვს როდის ვიქნები ჩემს გიჟ მეგობრებთან