ჩემი ღიმილიანი ბიჭი (II თავი)

- არ მინდა გაყოლა გაგიყვანოს შენ აქედან როგორ წახვალ. -არ მინდა გაყვანა ჩემითაც გავალ...-ანასტასიამ თვალები გადაუტრიალა მაგრამ რიტამ ლოყები დაუკოცნა და ჩასჩურჩულა ჭკუითო... ძალიან ბევრი კაბა მოიზომა ვიკოს დაარბენინება აქეთ-იქით,მაგრამ არც ჩვენი

ჩემი ღიმილიანი ბიჭი

ყველაფერს აქვს დასაწყისი და რასაკვირველია აქვს დასასრული, მაგრამ არის მომენტები როცა არ შეგიძლია დასვა წერტილი, უბრალოდ ამისთვის მიზეზი არ გაქვს და სადღაც გულის სიღრმეში გჯერა, რომ წერტილის დასმა არ იქნბა სწორი და გინდა იმ ერთს მიუმატო ორი და იყოს

ჩემი ძმის ძმაკაცი შემიყვარდა (თავი მე-7)

უხმოდ მიმიყვანა სახლამდე, მანქანის გაჩერებისთანავე სასწრაფოდ გამდმოვედი, უკვე აღარ შემეძლო მისი სიახლოვე, სული მეხუთებოდა, დანაშაულის გრძნობა მაწუხებდა და ვიცოდი კიდევ ცოტა ხანს რომ დავრჩენილიყავი სიმართლეს ვეტყოდი. კიბეებზე ასვლისას მეშინოდა არ

ჩემი საკუთარი ბედნიერება (თავი 3)

ალექსანდრე ხელს წელზე მიცურებს და გულზე მიკრავს, მეორე ხელით ლოყაზე მეხება. მთელ ტანზე სიმხურვალეს ვგრძნობ, სიამოვნებისგან თვალებს ვხუჭავ. მოსალოდნელი კოცნისთვის ტუჩებს ერთმანეთს ოდნავ ვაშორებ. ალექსანდრეს ტუჩები, ჩემს ტუჩებს ეხება. ხო ვამბობ ეს

ჩემი საკუთარი ბედნიერება (თავი 2)

სახლის კარს ვაღებ და შევდივარ. როგორც ჩანს, მარტო ვარ. დედა ჯერ არ მოსულა. ჩანთას და ფოტოაპარატს ვდებ და ჩემს ოთახში შევდივარ. ტანსაცმელს ვიხდი, ლეპტოპს ვიღებ და მისაღებში გავდივარ. ლეპტოპს ვრთავ, ფოტოაპარატს ვაერთებ, სურათები გადამაქვს.

ჩემი საკუთარი ბედნიერება

სიგრილეს ვგრძნობ, ვიზმორები, თვალებს ვახელ და ოთახს ვათვალიერებ. დილის სინათლე თვალებს მჭრის, მეორე მხარეს ვბრუნდები და საათს ვუყურებ. ვხვდები, რომ, უნდა ვიჩქარო, მაგრამ იმდენად მეზარება თბილი საწოლის დატოვება, რომ, საბანსთავზე ვიფარებ.

ჩემი დეკემბერი (2)

რაღაც უცნაურმა ხმამ გამაღვიძა..კარგად მოვუსმინე, გაბო რაღაცას გაიძახდა წამოვდექი ფეხები ჩემს ჩუსტებში შევუყარე და ოთახიდან გავედი. -გაბო რა გაყვირებს?-დაფეთებულმა ვკითხე. -თოვლი მოვიდა მარ-მისი შავი თვალები მომანათა.

ჩემი ძმის ძმაკაცი შემიყვარდა (თავი მე-6)

შემდგომ კი ვეტყოდი, რომ მიყვარდა და ბოლო ამოსუნთქვამდეც მხოლოდ ის მეყვარებოდა. მაგრამ, როცა ჩემმა გონებამ ერთბაშად ამოატივტივა ირაკლი, ანა, გასული წელი, ხელი ჩამოვწიე და მანქანაში ჩავჯექი.

შენ ჩემი გახდები?!.... (თავი 4)

სული ტკიოა გედენიძის ქალს..“ასე როგორ მომექცა ღმერთო? რა დავუშავე ასეთი?!“ გედენიძემ იცოდა,რომ ტყუილად ბაქი-ბუქობა არ უყვარდა ნაკაშიძეს და ის აუცილებლად ატკენდა,ყოველ დღეს გაუმწარებდა.უკვირდა ისიც თუ რამ შეცვალა ასე ნაკაშიძე,რამ გააცხოველა?!,ის

ჩემი რეალური სიყვარულის ისტორია 3

ერთი სიტყვაც არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის.ღიმილი ჩვენთვის სიტყვებზე მეტი იყო...ღიმილი ჩვენთვის უფრო მეტს ნიშნავდა და სიტყვებზე მეტ რამეს ამბობდა. ცეკვის დასასრულისკენ დიტოს ტელეფონზე ვიღაცამ დარეკა... დიტოს სახეზე ანერვიულება შეემჩნია. მისი საუბარი