წვიმები. თავი 7 ,,დასასრული,,

ძლივს მოიზლაზნა 20 ოქტომბერი, ამ სამი დღის განმავლობაში ადამიანის ფერი დავკარგე. დილით ადრევე წამოვხტი საწოლიდან, იმისდამიუხედავად რომ მთელი გამე თვალი არ მქონდა მოხუჭული ოდნავადაც არ მეძინებოდა, თავი მოვიწესრიგე რომ დემეტრეს სულ არ გასკდომოდა გული

წვიმები. თავი 6

დილით გარიჟრაჟზე ძლივს გავახილე თვალები მისუსტებულმა..-დილამშვიდობისა პატარავ (დემე) როგორც ჩანდა ჩემამდე დაუღვიძია ვაჟბატონს და იდუმალი თვალებით მომშტერებოდა, რომ შევხედე ძალიან შემრცხვა, ადიელაში ჩავმალე თავი და იქედან ამოვძახე

წვიმები. თავი 5

-ვაიმე დემეტრე სად ვართ? რა სილამაზეა(მე) დემეტრემ მანქანა გააჩერა და კიარ გადავედი გადავფრინდი, ჩემს წინ ულამაზესი ხედი იყო, საოცრება... -ყაზბეგში, მიყვარს აქაურობა, ხომ მოგეწონა? (დემე) მანქანიდან გადმოსული ზურგიდან ამეკრო, ამან სულ შემაკრთო და

წვიმები. თავი 4

დამსვი იდიოტო!!!(მე) ვფართხალებდი მის მკლავებში, მართლია მინდოდა გულზე თავი მიმედო და ჩავძირულიყავი ეიფორიაში, მაგრამ სიამაყე და სიჯიუტე არ მაძლევდა ამის საშუალებას. -ნუ ფართხალებ თორე დავეცემის, ხოდა მერე უფრო აფართხალდები იცოდე (დემე) თვალი ჩმიკრა

წვიმები. თავი 3

ირგვლივ ყველაფერი ყვავილებში იყო, თითქოს მესიზმრებოდა, კიმაგრამ საიდან? როგორ? გაოგნებული და ბედნიერი დავდიოთი აქეთ-იქეთ და ჩემთვის ვიცინოდი, რამოდენიმე წუთი ესე გავიდა შემდეგ კი დავსერიოზულდი და თავი ხელში ავიყვანე სკამზე ჩამოვჯექი და თაკოს დავურეკე

წვიმები. თავი 2

***დემემ მანქანა დიდ ეზოში შეიყვანა და გააჩერა, უზარმაზარი სახლის კარიდან წიწკინით გამოვარდა გოგო და დემესკენ დაიწყო სვლა ჩქარი ნაბიჯებით -აუუ ეხლა ამას რა აიტანს ტო(დემე) ჩაილაპარაკა დემემ და სიარულს უმატა ისე რომ არც გაუხედავს ლანასთვის -შენ რა

წვიმები. თავი 1

ამ საღამოსაც,როგორც გუშინ ან გუშინწინ, ან თუნდაც იმის წინ ისევ წვიმს... „რა შეცვალა დღევანდელმა დღემ? არაფერი. კიდევ ერთხელ ჩავიცვით და გავიხადეთ ტანსაცმელი, ტკივილები კი ზედ გვახმება, ვერ შევიხსენით მაჯებზე,ყელზე... დავდივარ ქუჩაში და ვფიქრობ: