მარიონეტი (მერვე თავი)

წითელი ფერის ავტომობილმა სწრაფი სიჩქარით გადაკვეთა გაგარინი და სააკაძის მოედნისკენ აიღო გეზი. - ნეტა გიორგი სააკაძე ჩვენზე რას იფიქრებდა? - ირონიულად გაეცინა დათუნას. - ერთი მაგის მოღალატე... - უწმაწურად შეიგინა ლავანჩომ. - ისე, ღალატი ზოგჯერ

ოლეანდრა (2)

მესამე დილა თენდებოდა, რაც ქალიშვილს თავადი თვალითაც კი არ ენახა. შეწუხებული დადიოდა აქეთ-იქით, სახლის თვალიერება და მისი ოკეანის ხედით ტკბობაც მოიბეზრა, მსახურებთან საუბარი და ქალაქის ამბების კითხვაც ძალიან მოსწყინდა.

ორსულის დღიურები (სრულად)

ქართველი სტუდენტი გოგონას დღიურები, რომელსაც მენტალურ-მორალური ღირებულებები და „სულელი“ გული აქცევს ჩიხში; რა უნდა გააკეთოს ადამიანმა, როცა სიყვარულისთვის ბრძოლაც არ შეუძლია, მით უმეტეს, მაშინ როცა ამ გრძნობის გამო უკანასკნელი საყრდენი ეცლება და

მარიონეტი (მეშვიდე თავი)

რა თქმა უნდა ყველა წვრილმანს ვერ აღვწერ. თუმცა ორიოდე სიტყვით მაინც უნდა გითხრათ, მიუხედავად თბილისში რუსეთის ჯარის დგომისა, ცენტრალურ ქუჩებში სწრაფი სიჩქარითა, გაბმული საპროტესტო სიგნალებითა და შავი სამგლოვიარო დროშებით შემკობილი ავტომობილები

ალუბლები 3 თავი (დასასრული)

თვალები ნელა გავახილე, ბუნდოვნად ვხედავდი გარემოს და მხოლოდ მას შემდეგ მივხვდი, რომ დიდხანს და მაგრად ვაჭერდი ქუთუთოებს ერთმანეთს. ქაღალდზე ისევ ხელნაწერი, ლამაზი ასოებით ეწერა: „ხომალდი მარსიდან, საღამოს დაფრინდება.“

ალუბლები 2თავი

- მე რატომ არ მახსოვხარ... - უნდა გახსოვდე, ლოლა, უბრალოდ შეუძლებელია, რომ არ გახსოვდე! ჩვენ იმდენი... - მოულოდნელად ჩემკენ გადმოიხარა. ხელები თავზე მომკიდა და მისკენ მიმაბრუნა. -უნდა გახსოვდე!

ალუბლები 1თავი

- კარგი, გრეკო, ჩემი სახელი უკვე გცოდნია. ასე, რომ სასიამოვნოა შენი გაცნობა. - ცივად გავუღიმე და შემოვბრუნდი. - არასდროს უთხრა ახალგაცნობილ ადამიანს, რომ სასიამოვნოა მისი გაცნობა, ლოლა, მანამდე სანამ, ერთ სასიამოვნო მოგონებას არ დაგიტოვებს გულში. -

მარიონეტი (მეექვსე თავი)

შემდეგ? თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ ავბედით ღამეს ცოცხლად გადარჩენა. თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ გარდაცვლილ 21 ადამიანს შორის მათი და მათი ახლობლების სახელებსა და გვარებს რომ ვერ ხედავდნენ, მაგრამ სამწუხაროდ ვერც სიხარულს გრძნობდნენ და ვერც

მარიონეტი (მეხუთე თავი)

ალბათ, უცნაურია წლებთან ერთად როგორ შეიცვალა ხალხის აზროვნება, დღევანდელი გადასახედიდან ეს ყველაფერი ისე შორეულად და უცხოდ ეჩვენებოდათ. თითქოს, არც ის მომიტინგეები ყოფილან მათი თანამედროვეები და არც ის ავბედითი ღამე ყოფილა საქართველოს ისტორიაში.

ოლეანდრა (1)

დეკემბერი მიწურულიყო. ღელავდა ზღვა, ეხეთქებოდა სველ, გაშავებულ კლდეს. ბობოქრობდნენ ტალღები, გამწარებულებსა და გაშმაგებულებს ქაფი ადგებოდათ, იღვრებოდნენ, თუმცა ნაპირი არსად ჩანდა. ზღვიდან სიცივე მოდიოდა.